بررسي عملكرد الگوريتم‌هاي تخمين غلظت گاز گلخانه‌اي CO2، براساس داده‌هاي ماهواره گوست (GOSAT) و ايستگاه‌هاي زميني

افزايش سطح غلظت گازهاي گلخانه‌اي و به‌تبع آن، گرم‌شدن كره زمين و تغييرات آب‌وهوايي يكي از مهم‌ترين چالش‌هاي قرن بيست‌ويكم شناخته شده است. اين پژوهش عملكرد الگوريتم‌هاي موجود در بازيابي غلظت گازهاي گلخانه‌اي دي‌اكسيد كربن را، براساس داده‌هاي مشاهداتي ماهواره نظارت بر گازهاي گلخانه‌اي گوست (GOSAT)، در مقايسه با داده‌هاي مرجع به‌دست‌آمده از شبكه سطحي (TCCON)، در هشت سايت منتخب در دوره زماني 2015-2011 بررسي مي‌كند. الگوريتم‌هاي مورد ارزيابي عبارت‌اند از الگوريتم NIES، ACOS و RemoTeC (SRFP). اين الگوريتم‌ها بر بازيابي فراواني ستوني از گازهاي مورد نظر متمركز شده‌اند تا از مقادير مولكولي هواي خشك اتم دي‌اكسيد كربن (XCO2) بهره بگيرند. براي ارزيابي محصولات هر الگوريتم با مقدار معادل مشاهداتي زميني آن، از شاخص‌هاي آماري اريبي (Bias)، جذر ميانگين مربع خطاها (RMSE)، خطاي مطلق (MAE)، انحراف معيار (SD) و ضريب همبستگي پي‌يرسون (CR) در هر ايستگاه استفاده شده است. نتايج بررسي مقادير داده‌شده نشان مي‌دهد كه، در بيشتر ايستگاه‌هاي زميني مورد نظر، به‌ترتيب الگوريتم‌‌هاي NIES، ACOS، RemoTeC (SRFP) داراي كمترين خطاي RMSE، MAE، و كمترين خطاي اريبي بوده‌اند. همچنين، كمترين مقادير همبستگي (بين هر الگوريتم و شبكه سطحي) متعلق به الگوريتم (SRFP) و بيشترين مقادير آن، درمورد بيشتر ايستگاه‌ها، متعلق به الگوريتم NIES در يك ميانگين پنج‌ساله (2015-2011) است.