مقايسه گفتمان‌نماها در گفتمان روايي كودكان فارسي‌زبان هفت و ده‌ساله با بزرگ‌سالان

گفتمان‌نماها تعيين مي‌كنند كه چگونه درك مخاطبان همسو با يكديگر يا متفاوت از هم است. با توجه به اهميت گفتمان‌نماها در افزايش‌ مهارت زباني و كلامي كودكان و نيز بالا بردن سطح پيوستگي گفتمان آن ها، هدف اين پژوهش آن است كه با استفاده از مدل هنسن (1998) به مطالعۀ فرايند توليد گفتمان lrm;نماها در گفتمان روايي كودكان فارسي‌زبان هفت و ده ساله و بزرگ سالان بپردازد. پژوهش حاضر توصيفي ـ تحليلي است. 37 كودك هفت ساله و 40 كودك ده ساله از يك دبستان دخترانه و يك دبستان پسرانه واقع در شهر تهران به صورت هدفمند انتخاب شدند. همچنين، 18 بزرگ سال نيز براي مقايسۀ عملكرد كودكان با آن ها انتخاب شدند و آزمون بازگويي داستان بر اساس روش چويي (2007) و كيرتزيس و اروين‌تريپ (1999) اجرا شد. نتايج نشان داد آزمودني‌ها قادر بودند از انواع گفتمان‌نماها در گفتمان روايي خود استفاده كنند و در مجموع، ميزان استفادۀ كودكان از گفتمان‌نماها بيشتر از بزرگ سالان بود. به نظر مي‌رسد گاه پيوستگي انسجام را جبران مي‌كند و گاه روابط معنايي ـ منطقي مبتني بر دانش پيشين به جاي گفتمان‌نماها ايفاي نقش مي‌كنند.