مقايسه اثر ديدروژسترون و پروژسترون واژينال بر پيامد نهايي بارداري در موارد تهديد به سقط: كارآزمايي تصادفي شده باليني

مقدمه: علي‌رغم شواهد مثبت مبني بر تأثير پروژسترون بر تداوم بارداري در موارد تهديد به سقط، نتايج مطالعات انجام شده در رابطه با فرم دارويي آن با اختلاف نظر همراه بوده است. مطالعه حاضر با هدف مقايسه اثر ديدروژسترون و پروژسترون واژينال بر پيامد نهايي بارداري در موارد تهديد به سقط انجام شد. روش‌كار: در اين مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده يك سوكور، 160 زن باردار دچار تهديد به سقط مراجعه كننده به بيمارستان كوثر قزوين در سال 1397 به‌صورت تصادفي ساده تحت درمان با ديدروژسترون (دوفاستون) 10 ميلي‌گرم 2 بار در روز يا پروژسترون واژينال (سيكلوژست) روزانه 400 ميلي‌گرم قرار گرفتند. در نهايت پيامدهاي بارداري در ميان دو گروه مقايسه شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 18) و آزمون‌هاي كاي اسكوئر، تي مستقل و من‌ويتني انجام شد. ميزان p كمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: فراواني زايمان سزارين در گروه ديدروژسترون، 27 نفر (33.7%) و در گروه پروژسترون واژينال، 25 نفر (31.2%) بود كه تفاوت معني‌داري ميان دو گروه وجود نداشت (0.736=p). به‌طور‌كلي فراواني وقوع زايمان زودرس 97 نفر (60.6%) بود و تفاوت معني‌داري ميان دو گروه مشاهده نشد (0.05 p). به‌علاوه وقوع پره‌اكلامپسي، ديابت بارداري، جفت سرراهي و IUFD و همچنين وزن نوزاد در ميان دو گروه اختلاف معني‌داري نداشت (0.05 p). در نهايت از نظر عوارض مادري و نوزادي نيز تفاوت آماري معني‌داري ميان دو گروه وجود نداشت (0.675=p). نتيجه‌گيري: پيامدهاي نهايي بارداري به‌دنبال تجويز ديدروژسترون تفاوتي در مقايسه با پروژسترون واژينال در درمان تهديد به سقط ندارد.