بررسي تطبيقي رويكرد شهرگريزي در اشعار عبدالمعطي حجازي و پروين اعتصامي

عبدالمعطي حجازي و پروين اعتصامي به سبب تشابه فرهنگي، اجتماعي و ديني، ديدگاه هاي مشتركي نسبت به مسائل اجتماعي در شعرشان دارند؛ هرچند گاه تفاوت‌ها در نگرش‌هايشان در نوع تعبير، انتقادها و اعتراض هايشان به چشم‌ مي‌خورد. اين پژوهش با تكيه بر شيوۀ توصيفي تحليلي در صدد آن است كه رويكرد شهرگريزي را در اشعار اين دو شاعر بزرگ عربي و فارسي بررسي و مقايسه نمايد. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه ميزان بسامد درون‌مايۀ شهرگريزي، به‌عنوان يك مسألۀ اجتماعي، در شعر دو شاعر يكسان نيست؛ شهرگريزي در اشعار پروين اعتصامي، ريشه در عواطف و احساساتش دارد و روستا را آرمانشهر خود مي داند؛ شهرگريزي او بيشتر از آن‌كه صريحاً تنفر از شهر باشد، در روستادوستي نمود پيدا مي‌كند. او مناظر طبيعي روستا و نيز تصويرهاي شعري روستايي را با تكيه بر زبان كنايه، تمثيل و حكايت در شعر خود ترسيم مي‌كند. اين درحالي است كه شعر عبدالمعطي حجازي، نقد صريح و آشكار از زندگاني شهرنشيني بوده و در اشعار او چنين تمثيل‌هاي دور از ذهن مبتني بر حكايت و تمثيل را نمي‌بينيم. شهرگريزي در شعر وي نتيجۀ علاقۀ او به محيط روستا و آرامش آن و نيز بيزاري‌اش از ستمي است كه در شهر تجربه كرده است.