عنوان مقاله :
مديريت مرتع در ايران «ضوابط مميزي و بهره‌برداري از مراتع»
پديد آورندگان :
زهدي، مهدي شورايعالي جنگل، مرتع و آبخيزداري، تهران، ايران
كليدواژه :
بهره‌برداري از مراتع , مديريت مرتع , ايران , ضوابط مميزي
چكيده فارسي :
تنظيم "مقررات"، متناسب با شرايط اكولوژيك، ويژگي‌هاي اجتماعي و تعهدات بين‌المللي، از ملزومات اساسي به‌‌منظور اعمال مديريت بهينه در مراتع است. ارزاني و همكاران (1395)، بيان مي‌نمايند مديريت مرتع تنها به مديريت چرا دام خلاصه نمي‌شود، بلكه بهره‌برداري از اكوسيستم‌هاي پيچيده مرتعي به منظور رفع نيازها و انتظارات جوامع انساني از مهمترين وظايف مرتعداري مي‌باشد. لذا با وجود چالش‌هاي متعدد، كسب مهارت‌هاي متنوع، مشاركت دست‌اندركاران و اصلاح روش‌هاي مديريتي ضروريست.
جعفري لنگرودي (1397)، در تعريف واژه «مقررات» بيان مي‌كند؛ «الف) به معني عام شامل قانون، تصويب‌نامه، آئين‌نامه، بخشنامه و هرچه كه ضمانت اجرا داشته باشد. ب) به معني خاص در مقابل قانون (به معني اخص) استعمال مي‌شود». در بند ب منظور تمامي موارد بند الف بجز قانون است، زيرا قوانين مسير تصويب خاص خود را طي مي‌كنند. همچنين مي‌افزايد، آيين‌نامه‌ي اجرايي؛ آئين‌نامه‌اي است كه براي اجراي يك قانون مقرر مي‌شود. ممكن است آئين‌نامه‌ي اجرايي را خود مجلس و يا دولت و يا مقامات اداري كشور در حدود صلاحيت‌شان تهيه و به معرض اجرا بگذارند.
با اينكه صلاحيت مجلس عام است، تعيين تمام جزئيات مربوط به اجراي قوانين و تنظيم امور اداري، مجلس را از انجام وظايف مهم‌تر باز مي‌دارد، به همين دليل در قالب قوانين، تنظيم آئين‌نامه‌هاي اجرايي به عهدۀ هيأت وزيران يا يكي از وزرا واگذار مي‌شود. آنچه مسلم است، "قانون" از لحاظ اعتبار و تشريفات صدور، با "مقررات اداري"، تفاوت بسيار دارد...
چكيده لاتين :
no abstract
عنوان نشريه :
طبيعت ايران
