بحران كرونا؛ تغيير يا تداوم الگوهاي حكمراني در دولت جمهوري اسلامي ايران

استمرار وجود ويروس كرونا و امكان‌ناپذيري چشم‌اندازي براي پايان آن يك مسأله پزشكي را به‌امري اجتماعي بدل كرده است. «بحران‌بودگيِ كرونا» همانند رخدادهايي نظير جنگ، انقلاب، يا بيماري‌هاي واگيردار مي‌تواند به‌عنوان عامل محرك در تغيير سياست ملي تلقي شود و بر سرنوشت كشورها اثر بگذارد. اكنون نحوه مواجهه دولت‌ها با بحران كرونا و گمانهزني‌ها در رابطه با تأثير آن بر دولت‌ها محل تبادل نظرهاي گسترده‌اي قرار گرفته است. اما آيا بحران كرونا به‌تغيير الگوهاي حكمراني دولت جمهوري اسلامي ايران منجر شده است؟ پاسخ‌گويي به‌اين پرسش، با بهره‌گيري از نظريه آشوب جِرِد دايموند و به‌روش توصيف پُرمايه و با محوريت برخي داده‌هاي خبري، اطلاعات و آمار منتشرشده صورت پذيرفته است. مطابق با مولفه‌هاي دوازده‌گانه نظريه آشوب، تغييراتي در روش‌هاي حكمراني دولت در ايران به‌واسطه هماهنگي و انطباق نسبي با «وضعيت اضطراري ويروسي»، در دستور كار قرار گرفته كه با استفاده از توصيفِ دقيق شرايط تاريخي، اجتماعي و سياسي مي‌توان به‌طرح پرسش از تداوم يا تغيير الگوهاي حكمراني در ايران، متأثر از بحران كرونا پرداخت. به‌نظر مي‌رسد ساخت دولت در جمهوري اسلامي به‌گونه‌اي صورت‌بنده شده است كه بحران كرونا نمي‌تواند الگوهاي حكمراني آن را تغيير دهد و با وجود برخي تغييرات موردي متأثر از شرايط خاص كرونايي، الگوهاي حكمراني در جمهوري اسلامي ايران تداوم يافته است.