سنجش ميزان توسعه يافتگي شاخص هاي كمي و كيفي مسكن در شهرستان هاي استان كرمانشاه

فاقد عنوان لاتين

مسكن يكي از نيازهاي پايه اي و اساسي همه افراد و خانوارهاست كه وضعيت مطلوب آن نقش مستقيمي در كيفيت زندگي دارد. از راه هاي مهم آگاهي از وضعيت مسكن در هر برنامه ريزي، استفاده از شاخص هاي مسكن مي باشد. استان كرمانشاه به‌عنوان يكي از استان هاي غربي كشور، به دلايل گوناگون مشكل مسكن را به‌صورت حادي درآورده است. اين مشكلات خود را به‌صورت بدمسكني، كيفيت پايين مسكن، نامناسب بودن بافت و مصالح ساختماني در سكونتگاه ها نمايان كرده است؛ بنابراين تحقيق حاضر با استفاده از شاخص هاي كمي و كيفي مسكن به بررسي وضعيت مسكن شهرستان هاي اين استان و سطح بندي اين شهرستان ها پرداخته است. روش تحقيق بر اساس هدف كاربردي و بر اساس ماهيت مبتني بر روش توصيفي، تحليلي و همبستگي مي باشد. جامعه آماري تحقيق شامل 14 شهرستان استان كرمانشاه در سرشماري 1390 مي باشد. براي جمع آوري اطلاعات، از نتايج سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1390 استان كرمانشاه استفاده‌شده است. آنگاه 21 شاخص كمي و كيفي در بخش مسكن انتخاب‌شده و به‌وسيله روش آنتروپي شانون وزن دهي شده اند، سپس از مدل VIKOR براي سطح بندي شهرستان ها استفاده شد. بر اساس اين سطح بندي، شهرستان هاي كرمانشاه و پاوه در بالا ترين سطح برخورداري و شهرستان هاي سرپل ذهاب، قصر شيرين، سنقر، دالاهو و ثلاث باباجاني در پايين ترين سطح برخورداري قرار دارند. نتيجه همبستگي پيرسون حاكي از همبستگي نسبتا بالا در بررسي رابطه بين ميزان برخورداري شهرستان ها با جمعيت و همبستگي نسبتا ضعيف در رابطه بين ميزان برخورداري شهرستان ها و نزديكي به مركز استان مي باشد. در پايان پيشنهاد مي شود كه شهرستان هاي كمتر برخوردار و محروم در اولويت برنامه هاي توسعه مسكن قرار گيرند.

فاقد چكيده لاتين