بررسي اثربخشي آموزش مهارت اجتماعي بر بهزيستي روان شناختي، افزايش خودكارآمدي، تاب آوري و پيشرفت تحصيلي در دانش آموزان

فاقد عنوان لاتين

امروزه متغيرهاي تحصيلي و رواني از جمله خودكارآمدي، پيشرفت تحصيلي، بهزيستي روان شناختي و تاب آوري به عنوان يك شاخص مهم براي ارزيابي نظام هاي آموزشي مورد توجه قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش مهارت اجتماعي بر بهزيستي روان شناختي، افزايش خود كارآمدي، تاب آوري و پيشرفت تحصيلي در دانش آموزان بود. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي و از لحاظ شيوه اجرا و گردآوري داده ها، نيمه تجربي با پيش آزمون و پس آزمون بوده است. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران در منطقه 15 بودند كه اين تعداد برابر 1387 دانش آموز است. براي حجم نمونه، 30 نفر از دانش آموزان به گروه آزمايش و 30 نفر به گروه كنترل گمارده شدند. ابتدا بر روي هر دو گروه، پرسشنامه هاي تحقيق اجرا شد. سپس جلسات آموزش مهارت اجتماعي حسين خانزاده (1389) و كارتلج و ميلبرن (1992) براي دانش اموزان گروه آزمايش اجرا شد. براي گردآوري داده ها، با توجه به ماهيت موضوع، از پرسشنامه خودكارآمدي دانش آموز جينك و مورگان (1999)، پرسشنامه بهزيستي روان شناختي ريف (فرم كوتاه) و پرسشنامه تاب آوري كونور و ديويدسون (2003) استفاده شد. نتايج نشان داد آموزش مهارت اجتماعي بر بهزيستي روان شناختي، افزايش خودكارآمدي، تاب آوري و پيشرفت تحصيلي در دانش آموزان تاثير معناداري دارد. به برنامه ريزان آموزش و پرورش پيشنهاد مي گردد با تشكيل كارگاه هاي آموزشي مهارتهاي اجتماعي ويژه، نسبت به ارتقاي دانش و تجربه مشاوران و مربيان پرورشي اقدام نموده تا آنان بتوانند در اين زمينه دانش آموزان را ياري دهند.