اغتنام فرصت نزد سهراب سپهري و ايليا ابوماضي (با تكيه بر قصيدۀ فلسفة الحياة، المساء و ابتسم)

ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮي و اﯾﻠﯿﺎ اﺑﻮﻣﺎﺿﯽ دو ﺗﻦ از ﺷﺎﻋﺮان ﻣﻌﺎﺻﺮ اﯾﺮان و ﻟﺒﻨﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ دو در ﻓﺎﺻﻠﮥ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﺳﯽ ﺳﺎل ﻣﯽ زﯾﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻫﻢ ﻋﺼﺮي و ﻧﯿﺰ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎي ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ آن دو ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد، ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﮑﺘﺐ ﺗﻄﺒﯿﻘﯽ آﻣﺮﯾﮑﺎ، ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑـﺮ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻘﻮﻟﮥ »اﻏﺘﻨﺎم ﻓﺮﺻﺖ« را در ﺳﺮوده ﻫﺎي ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮي و اﯾﻠﯿـﺎ اﺑﻮﻣﺎﺿـﯽ ﺑﺮرﺳـﯽ و ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﭼﮕﻮﻧﻪ و از ﭼﻪ زاوﯾﮥ دﯾﺪي ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ. در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر، ﺿﻤﻦ ﺑﺮﺷﻤﺮدن ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﺒﯿﯿﻦ اﻏﺘﻨـﺎم ﻓﺮﺻـﺖ و ﻓﻠﺴـﻔﮥ وﺟـﻮدي آن، ﻧﺘـﺎﯾﺞ و ﭘﯿﺎﻣـﺪﻫﺎي ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮي از آن ﻧﯿﺰ ﺑﺮرﺳﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﺗﺒﯿﯿﻦ ﺷﺪه ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻮﻟـﮥ اﻏﺘﻨـﺎم ﻓﺮﺻﺖ و ﺑﻪ ﺗﺒﻊ آن، »ﺧﻮﺷﺒﺎﺷﯽ«، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم، ﺑﺎﯾـﺪ ﻣﺘـﺬﮐﺮ ﺷـ ﺪ ﮐـﻪ دﯾـﺪﮔﺎه ﺳﻬﺮاب ﺳﭙﻬﺮي و اﯾﻠﯿﺎ اﺑﻮﻣﺎﺿﯽ در ﻋﯿﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﺎ، اﻓﺘﺮاق ﻫـﺎﯾﯽ ﻧﯿـﺰ دارد؛ از ﺟﻤﻠـﻪ اﯾﻨﮑـﻪ روﯾﮑـﺮد ﺳﻬﺮاب، ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ و دروﻧﯽ، ﻧﺤﻮۀ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﻓﺎﻗﺪ ﺟﻨﺒﮥ اﻣﺮي و دﺳﺘﻮري اﺳﺖ. ﺣﺎل آﻧﮑـﻪ اﯾﻠﯿـﺎ اﺑﻮﻣﺎﺿـﯽ روﯾﮑﺮدي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ دارد و ﻧﺤﻮۀ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﺧﻄﺎﺑﯽ و اﻣﺮي اﺳﺖ.