تحليل محتواي حجم سه‌دهه دانش انباشته در پايان‌نامه‌ها و رساله‌هاي آبخيزداري در دو دانشگاه بزرگ ايران

بررسي مطالعات هر شاخه‌ي علمي، سياست‌هاي پژوهشي و برنامه‌ريزي‌هاي راهبردي آن را تعيين مي‌كند. لذا در اين پژوهش براي تعيين روند پژوهش‌هاي علمي در حوزه‌ي علوم و مهندسي آبخيز و سير موضوعي آن‌ها، اطلاعات پايان‌نامه‌ و رساله‌‌ي دكتري دانشگاه‌هاي تهران(257 مورد) و تربيت مدرس(200 مورد) با كمك مطالعات كتابخانه‌اي گردآوري شد. نتايج نشان داد كه مسائل مطرح‌شده در هر دو دانشگاه بيش‌تر در سطح حوزه‌ي آبخيز درجه دو به پايين بوده‌اند. در دانشگاه تهران زيركد فرسايشرسوب(22) و در دانشگاه تربيت مدرس زيركد رژيم هيدرولوژي(18)، بيش‌ترين حجم مطالعات را به خود اختصاص داده‌اند. پرداختن به وجوه فرآيندي مسائل در دانشگاه تربيت مدرس كمتر از دانشگاه تهران بوده‌است. از آن‌جا كه فرآيندها در حوزه‌هاي آبخيز بهم‌پيوسته‌اند، اين نگاه جزئي، امكان نتيجه‌گيري‌هاي كل‌گرايانه را از مطالعات سلب كرده‌است. هم‌چنين به موازات افزايش نياز به داشتن رويكرد جامع در سطح كلان و سير پژوهش‌ها به سمت مطالعات هيدرولوژيكي، ژئومورفولوژيكي و هيدرومتئولوژيكي مي‌توان گفت كه امروزه قواي اجتماعي و اقتصادي بيش‌تر از ديگر ملاحظات تعيين‌كننده‌ي موفقيت برنامه‌هاي مديريت جامع حوزه‌هاي آبخيز است.