تدوين چارچوب مفهومي پايداري اجتماعي ساكنان جامعه ميزبان گردشگري

با تبديل جامعه به مقصد گردشگري، زندگي ساكنان تحت تأثير قرار مي‌گيرد و دستيابي به گردشگري پايدار با هدف حفظ و ارتقاي ويژگي‌هاي جامعه ميزبان اهميت ويژه‌اي در عرصه برنامه‌ريزي و توسعه گردشگري دارد. در سال‌هاي اخير، با افزايش توجه به گردشگري در سياست‌هاي كشور و برنامه‌هاي توسعه، با روند روبه رشد گردشگري داخلي و ورود گردشگر خارجي مواجهيم. از آنجا كه توسعه گردشگري پايدار در يك منطقه نيازمند توجه به ساكنين و جامعه محلي است و ناديده گرفتن اين موضوع مي‌تواند چالش‌هايي را در بلندمدت براي توسعه گردشگري در منطقه ايجاد كند، بنابراين خواسته‌هاي ساكنين جامعه ميزبان و ادراكشان نسبت به اين پديده بايد با دقت بيش‌تري توسط برنامه‌ريزان گردشگري مورد توجه قرار گيرد. پژوهش حاضر با هدف تبيين مفهوم پايداري اجتماعي ساكنان جامعه ميزبان گردشگري، با استفاده از روش اسنادي و بازبيني سيستماتيك منابع، براي گردآوري داده‌ها، آراء نظريه‌پردازان مهم تأثيرگذار بر شكل‌گيري اين مفهوم را مورد مطالعه عميق قرار داده و با بهره‌گيري از رويكرد كيفي و روش فراتركيب، داده‌هاي پژوهش را تحليل نموده و در پايان چارچوب مفهومي پايداري اجتماعي ساكنان جامعه ميزبان گردشگري ارائه شده است.براساس يافته‌هاي پژوهش، نگرش ساكنان نسبت به گردشگري (در مقولات ويژگي‌هاي ساكنان و روابط جامعه ميزبان با گردشگران) و كيفيت زندگي جامعه ميزبان (در مقولات ويژگي‌هاي مقصد گردشگري و پيامدهاي گردشگري بر جامعه ميزبان) به‌عنوان عوامل مؤثر بر شكل‌گيري ادراك جامعه ميزبان از توسعه گردشگري در مقصد شناسايي شده‌اند كه در كنار شاخص‌هاي رفاه جامعه، شكوفايي فردي، مشاركت، حس تعلق، امنيت و عدالت، پايداري اجتماعي ساكنان جوامع ميزبان را تحقق مي‌بخشند.