ارائه الگوي مفهومي شناسايي ادراك عشق ورزي در دانشجويان مجرد

بحث درباره عشق‌ورزي در ايران عموماً در چارچوب تحليلي مبتني بر پژوهش‌ها و نظريه‌پردازي‌هايي كه در غرب صورت گرفته تمركز يافته است. پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوي مفهومي شناسايي ادراك عشق‌ورزي دانشجويان مجرد و بر مبناي نظريه زمينه‌اي و با به كارگيري روش مصاحبه نيمه‌ساختاريافته انجام شد. 32 دانشجو (18 دختر و 14 پسر)، به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و داده‌ها تا رسيدن به اشباع نظري گردآوري و پس از پياده‌سازي متن مصاحبه‌ها و ورود اطلاعات به نرم افزار تحليل داده‌هاي كيفي MAXQDA10، با كدگذاري باز، محوري و انتخابي تحليل شدند. نتايج كدگذاري باز و محوري منجر به شناسايي 103 مفهوم و 16 مقوله محوري شد. همچنين، نتايج كدگذاري گزينشي نشان داد كه مقوله هسته ادراك عشق‌ورزي دانشجويان است كه تحت تأثير شرايط علّي (باورداشت‌هاي اعتقادي و مذهبي؛ جوّ خانواده و نظارت والديني؛ چالش‌ها و تجارب اخلاقي) و در كنار شرايط مداخله‌گر (تحولات هويتي فردي، اجتماعي و فرهنگي؛ هويت‌سازي رسانه‌هاي نوين ارتباطي) و شرايط زمينه‌اي (جنسيت؛ سن؛ پايگاه اجتماعي اقتصادي؛ تحصيلات دانشگاهي) بر برساخت عشق‌ورزي با جنس مخالف در دانشجويان مجرد در قالب راهبردهاي اخلاق‌پيروي منطقي؛ خودپيروي عاطفي و خودپيروي ضداخلاقي تأثير مي‌گذارد كه حاصل آن شكل‌گيري ازدواج‌هاي متناسب، پايدار و يا تصادفي و نامتناسب است. با توجه به نتايج به دست آمده مي‌توان نتيجه گرفت كه عشق‌ورزي در بين دانشجويان مجرد، طيفي از مكانيسم‌هاي خودپيروي تا اخلاق‌پيروي را در پي‌داشته كه مي‌تواند كنش دانشجويان را به سمت و سويي منفي يا مثبت جهت‌دهي كند. لذا شناخت اين مكانيسم‌ها مي‌تواند در سياست‌گذاري دست‌اندركاران تربيتي كشور مؤثر باشد.