كاربرد حاكميت در مقياس‌هاي فضايي

«حاكميت» يكي از مفاهيم اساسي است كه توجه جغرافي‌دانان سياسي را به خود جلب كرده است و نظرات متناقضي نسبت به اين مفهوم كه از پايه هاي مهم و البته اصلي علم جغرافياي سياسي است، وجود دارد. حاكميت بر قدرت قانوني بالاتر و برتري دلالت مي كند كه هيچ قدرت قانوني ديگر برتر ازآن وجود ندارد. از آنجا كه بررسي حاكميت در جغرافياي سياسي بسيار مورد توجه قرار دارد، بنابراين لازم است تا ابعاد و سطوح فضايي آن نيز مورد بررسي قرار گيرد. جغرافياي سياسي به مطالعه پديده ها، فرآيندها و جريانهاي سياسي مي پردازد و بر آثار و پيامدهاي جغرافيايي و فضايي آنها تاكيد دارد. يكي از محورهاي مطالعاتي در جغرافياي سياسي، مطالعۀ پديدۀ كشور مي باشد. هر كشور از پيوند سه عنصر«ملت، حكومت و سرزمين» تشكيل مي شود. عامل پيوند دهندۀ اين سه عنصر عبارتست از «حاكميت» . در نظريه هاي سياسي، حاكميت را از آن حكومت مي دانند و آن را به هيچ ركن يا كارگزار حكومت به تنهايي منسوب نمي‌دارند. در عين حال، در هيچ نظريه سياسي مفهوم حاكميت، مطلق انگاشته نمي شود و اعتقاد بر آن است كه حاكميت بايد در چارچوب قانون اساسي و هماهنگ با قانون اعمال شود. سرزمين بستر فضايي حكومت است كه با گستره فضايي قلمرو، حاكميت دولت را مشخص مي نمايد و به عنوان ظرف فيزيكي، دربرگيرنده بدنۀ سازمان سياسي تلقي مي گردد. مقاله حاضر، به دنبال تشريح اين موضوع است كه «حاكميت داراي ابعاد و سطوح فضايي گوناگون» است. تحقيق حاضر از نوع بنيادي بوده و با روش توصيفي _تحليلي انجام گرفته است. روش جمع آوري داده ها كتابخانه اي و رايانه اي مي باشد. همچنين، تجزيه و تحليل داده ها نيز كيفي مي باشد.