بررسي عوامل موثر بر بهبود تاب‌آوري زيست‌محيطي شهرهاي ساحلي (مطالعه‌ي موردي: شهرهاي ساحلي استان بوشهر)

شهرهاي ساحلي در سراسر جهان به‌طور فزاينده تحت تأثير انواع مخاطرات طبيعي و غيرطبيعي قرار دارند كه به‌منظور كاهش آسيب‌پذيري آن‌ها در برابر اين مخاطرات، بهبود تاب‌آوري در ابعاد مختلف نقش اساسي دارد. بُعد زيست‌محيطي تاب‌آوري با تأكيد بر پايداري نظام اكولوژيكي شهرها به بهبود پايداري آن‌ها در برابر مخاطرات مختلف زيست‌محيطي مي‌پردازد. اين پژوهش بر اساس هدف از نوع كاربردي و به‌منظور بررسي عوامل مرتبط با بهبود تاب‌آوري زيست‌محيطي شهرهاي ساحلي در دو مرحله انجام‌شده است. محدوده‌ي موردمطالعه شامل شهرهاي ساحلي استان بوشهر است كه نقش كاركردي به‌عنوان مركز شهرستان دارند. جامعه آماري در مرحله اول عبارت‌اند از كارشناسان مديريت شهري و فعالان محيط‌زيست و در مرحله دوم شامل متخصصان تاب‌آوري شهري است. به‌منظور تعيين عوامل مرتبط با بهبود تاب‌آوري زيست‌محيطي شهرهاي ساحلي، از روش تحليل عاملي و به‌منظور تعيين وزن هر يك از اين عوامل و ارزيابي تاب‌آوري زيست‌محيطي محدوده موردمطالعه از روش تحليل سلسله مراتبي استفاده‌شده است. بر اساس نتايج تحليل عاملي، عوامل مؤثر پس از نام‌گذاري عبارت‌اند از كنترل آلودگي ، حفاظت از منابع موجود ، جمعيت و دسترسي به خدمات و فعاليت گروه‌هاي داوطلب كه مقادير ويژه به ترتيب برابر5.23، 3.08، 2.07 و 1.50 است. بر اساس نتايج حاصل از AHP، عامل كنترل آلودگي‌ها نسبت به ساير عوامل بيشترين اهميت را دارد و از ميان شهرهاي ساحلي بررسي‌شده، شهر بوشهر با وزن برابر 0.420 بيشترين و شهر عسلويه با وزن برابر 0.068 كمترين سطح تاب‌آوري زيست‌محيطي رادارند.