سنجش ميزان برخورداري از شاخص هاي بهداشتي- درماني با تأكيد بر رويكرد توسعه پايدار (مطالعه موردي: شهرستان‌هاي استان اردبيل)

امروزه مهم‌ترين عامل پيشرفت هر جامعه‌اي، نيروي انساني سالم مي‌باشد، افزايش سطح شاخص‌هاي سلامت در هر جامعه‌اي از اولويت دولت‌ها محسوب مي‌شود. پژوهش حاضر به بررسي ميزان برخورداري شهرستان‌هاي استان اردبيل از شاخص‌هاي بهداشتي درماني مي‌پردازد. روش پژوهش بر اساس هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي، اسنادي و تحليلي است كه در آن 40 شاخص بهداشتي درماني با استفاده از مدل تاپسيس مورد ارزيابي قرارگرفته‌اند. در ميان شاخص‌ها، شاخص‌هاي تعداد روستاهاي تحت پوشش و تعداد پيراپزشكان با وزن 0269/0 بااهميت‌ترين شاخص‌ها هستند. جامعه آماري تحقيق شامل 10 شهرستان استان اردبيل در سال 1395 مي‌باشد. نتايج اين پژوهش حاكي از آن است كه ميزان برخورداري شهرستان‌هاي استان از شاخص‌هاي بهداشتي درماني يكسان نبوده و اختلاف زيادي با يكديگر دارند و اغلب آن‌ها ازنظر شاخص‌هاي بهداشتي درماني در وضعيت مطلوبي قرار ندارند. در اين ميان شهرستان اردبيل برخوردارترين شهرستان و شهرستان سرعين محروم‌ترين شهرستان مي‌باشد. همچنين نتيجه همبستگي پيرسون در بررسي رابطه بين جمعيت و برخورداري شهرستان‌ها، از همبستگي بالايي در رابطه بين اين دو عامل حكايت دارد. نتيجه همبستگي پيرسون در بررسي رابطه بين فاصله از مرز بين‌المللي و ميزان برخورداري نيز حاكي از همبستگي نسبتاً بالايي در رابطه بين اين دو عامل مي‌باشد. بنابراين در راستاي كاهش شكاف توسعه ميان شهرستان‌هاي استان، شهرستان‌هاي محروم بايد در اولويت توسعه قرار گيرند.