الويت بندي راهبردهاي استراتژيك منظر شهري در ارتقاء كيفيت منظر خيابان بر اساس ديدهاي متوالي با استفاده از روش تاپسيس فازي، نمونه موردي:جداره شمالي خيابان فرخي شهر يزد

شهر متشكل از شبكه اي از فضاهاي متوالي با كيفيات بصري متفاوت است. اين توالي فضايي در مناظرشهري در صورتي به وجود مي آيد كه انسان در طول يك مسير، فضاهاي قابل تمايز از يكديگر را ادراك كند و آنها را به عنوان فضاهاي مرتبط به هم تلقي نمايد. در طراحي شهري، منظر خيابان بايد تصويري يكپارچه و ساختار بصري تعريف شده و همچنين محيطي دعوت كننده و راحت را براي عابران پياده ايجاد نمايد. در راستاي همين مهم، در اين مقاله سعي شده نقش جداره هاي مسيرعابرپياده در ارتقاء منظر خيابان در راستاي ديد متوالي به شيوه ي كتابخانه اي و توصيفي تحليلي مورد بررسي قرار گيرد. در اين پژوهش ابتدا با استفاده از مطالعات اسناد و مشاهدات ميداني،استخراج معيارهاي مرتبط با مقوله ديدهاي متوالي در سايت مورد مطالعه، بدست امده است.در ادامه با استفاده از روشهاي سوات و تاپسيس فازي تحليل صورت گرفته است،بدين صورت كه با استفاده از روش سوات ،تعدادي راهبرد تعيين گرديده است،بدنبال ان اولويت بندي راهبردها با استفاده از معيارهاي مذكور،طي مراحل تاپسيس فازي بدست امده است.يافته هاي مقاله نشان مي دهد كه وجود تباين درعين تنوع و هماهنگي در طول سكانسهاي مسير اولين اقدامي است كه بايد در سايت مدنظر انجام گردد.تاثيرجداره هاي شهري بر مردم در بحث منظر شهري، بيش از همه عناصر شهري است. جداره به عنوان كل و چيزي بيش از ارتباط و هماهنگي تك بناها در تعيين فضا نقش مؤثري دارد كه در طراحي بايد فراتر از پلان و به عنوان يك حجم واجد كيفيت، لحاظ و به واسطه عوامل اقليمي و فرهنگي هماهنگ شود.