بررسي حساسيت، ويژگي و صحت تست كراتينين و گنادوتروپين جفتي انساني (βHCG) ترشحات سرويكوواژينال جهت تشخيص پارگي زودرس كيسه آمنيونتيك

مقدمه: پارگي زودرس كيسه آب از مشكلات شايع مامايي است كه تشخيص صحيح آن امري ضروري در روند درمان و پيشگيري پيامدهاي نامطلوب بارداري است. مطالعه حاضر با هدف بررسي صحت تشخيصي كراتينين و گنادوتروپين (βHCG) ترشحات موكوس سرويكس در شناسايي آبريزش زنان باردار انجام شد. روش‌كار: اين مطالعه آينده نگر در سال 96-1367 بر روي 150 زنان باردار 37-24 هفته مشكوك به PPROM انجام گرفت. افراد در دو گروه كيسه آب پاره (تست پولينگ و فرن هر دو مثبت) و گروه كنترل (تست پولينگ و فرن هر دو منفي و AFI نرمال) قرار گرفتند. جهت اندازه‌گيري ميزان كراتينين از روش Automated Analyzer و با دستگاه Prestige و براي اندازه‌گيري ميزان βHCG از روش Chemi-luminescence Signal Band و با دستگاه Abbott استفاده شد. با استفاده از منحني راك، نقطه برش و صحت تشخيصي براي دو تست اندازه‌گيري شد. ميزان p كمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: در تشخيص پارگي كيسه آب بيشترين حساسيت و ويژگي كراتينين در نقطه برش 0.135 و براي βHCG در نقطه برش 26.78 به‌دست آمد كه حساسيت، ويژگي، ارزش اخباري مثبت و منفي و دقت كلي براي كراتينين به‌ترتيب 91.7%، 56.1%، 39.75%، 95.52% و 64.66% با ميزان توافق 0.33 (0.001 p) و براي βHCG برابر با 58.3%، %63.2، %33.33، %82/75 و 62% با ميزان توافق 0.171 (0.023-p) به‌دست آمد. نتيجه گيري: حساسيت و قدرت تشخيصي كراتينين در زنان پره‌ترم بالاتر از βHCG بود. قيمت مناسب، سادگي و ايمني از مزاياي هر دو روش است. صحت تشخيصي به‌دست آمده در اين مطالعه پايين بود، ولي با توجه محدود بودن مطالعات در افراد پره‌ترم، نمي‌توان استفاده باليني از اين ماركرها را رد يا توصيه كرد؛ لذا مطالعات وسيع‌تري پيشنهاد مي‌شود.