تاثيرتمرين استقامتي فزاينده بر ميزان مقاومت قلب به ايسكمي القايي در موش هاي صحرايي نر سالم

مقدمه و هدف: سكته قلبي يكي از عوامل اصلي مرگ و مير در دنياست و فعاليت ورزشي از مؤثرترين راه‌ها در پيشگيري از اين عامل تهديد كننده زندگي است. هدف از مطالعه حاضر بررسي تأثير تمرين استقامتي بر استرس اكسايشي ناشي از ايسكمي القايي در قلب موش‌هاي صحرايي نر سالم بود. مواد و روش ها: تعداد 32 سر موش صحرايي نر دوماهه نژاد ويستار مورد استفاده قرار گرفت. موش‌هاي صحرايي پس از يك هفته سازگاري با محيط جديد، به طور تصادفي در چهار گروه تيماري هر كدام با هشت سر موش صحرايي به ترتيب شامل: 1) گروه كنترل سالم، 2) گروه كنترل بيمار، 3) گروه تمرين سالم و 4) گروه تمرين بيمار بودند. گروه هاي تمريني سالم و بيمار به مدت هشت هفته تمرين استقامتي فزاينده را اجرا كردند. براي القاي ايسكمي، هر سر موش صحرايي، ايزوپروترنول (85 ميلي گرم/كيلوگرم) را در دو روز متوالي و به صورت درون صفاقي دريافت كرد. در انتهاي دوره آزمايش، پس از بيهوشي موش ها و جداسازي با Ice cold saline شستشو، سپس هموژنيزاسيون بافت قلب انجام شد. فعاليت آنزيم هـاي سوپراكـسيد ديـسموتاز، گلوتـاتيون پراكسيداز، كاتالاز و ميلوپراكسيداز با استفاده از كيت هاي اختصاصي و سوپرناتانت جهت بررسي ميزان فعاليت آنتي اكسيداني با استفاده از روش الايزا، اندازه گيري شدند و داده ها با روش آناليز واريانس يك‌راهه در سطح معني داري p≥0.05 تعيين گرديد. نتايج: ايسكمي قلبي باعث كاهش معني دار فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيداني و افزايش پراكسيداسيون ليپيدي نسبت به گروه كنترل سالم (p=0.001) و تمرين شد (p=0.002). همچنين، هشت هفته تمرين استقامتي بدون ايسكمي باعث افزايش فعاليت آنزيم هاي آنتي اكسيداني (p=0.002) و كاهش ميلوپراكسيداز نسبت به گروه بيمار شد (p=0.001). نتيجه‌گيري: تمرين استقامتي فزاينده از طريق كاهش استرس اكسيداتيو مي تواند در برابر آسيب‌هاي استرس اكسيداتيو ناشي از تزريق ايزوپروترنول، اثرات درماني چشمگيري داشته باشد و احتمالاً عوارض ناشي از نارسايي ايسكمي قلب را كاهش دهد.