بررسي ارتباط بين سبك‌هاي دلبستگي و بهزيستي روانشناختي در ميان نوجوانان بي سرپرست و بد سرپرست: نقش ميانجي شفقت به خود و تمايز يافتگي خود

هدف اين پژوهش تعيين نقش واسطه‌اي شفقت خود و تمايز خود در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي و بهزيستي روانشناختي در نوجوانان بي‌سرپرست و بدسرپرست بود. اين پژوهش از نوع همبستگي با استفاده از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. در اين پژوهش 200 نفر از نوجوانان بي‌سرپرست و بدسرپرست تحت پوشش سازمان بهزيستي به روش دردسترس انتخاب شدند. جمع‌آوري داده‌ها با پرسشنامه‌ دلبستگي بزرگسال (كولينز، 1990)، مقياس بهزيستي روان‌شناختي (ريف، 1989)، مقياس شفقت خود ريس (ريس، 2011) و پرسشنامه تمايز خود (دريك، 2011) انجام شد. براي بررسي پيش‌فرض‌هاي آماري و آزمون فرضيه‌هاي پژوهش از آزمون‌هاي تحليل واريانس، ضريب همبستگي و شاخص‌هاي برازش تحليل مسير و براي سنجش معنادار بودن اثر متغير واسطه‌اي از آزمون سوبل استفاده شده است. شفقت خود و تمايز خود اثر منفي دلبستگي اضطرابي بر روي بهزيستي روانشناختي را كاهش داد (0/05 P). همچنين شفقت خود نيز اثر منفي دلبستگي اجتنابي بر روي بهزيستي روانشناختي را كاهش داد (0/05 P). اما اثر تمايز خود در رابطه بين دلبستگي اجتنابي و بهزيستي روانشناختي معنادار نبود (0/064 P).. نتايج نشان داد با افزايش دلبستگي اضطرابي و اجتنابي، بهزيستي روانشناختي كاهش يافت. شفقت خود و تمايز خود با كاهش اثر منفي دلبستگي اضطرابي بر بهزيستي روانشناختي يك نقش ميانجي معنادار دارند. شفقت خود با كاهش اثر منفي دلبستگي اجتنابي، بهزيستي روانشناختي را افزايش مي‌دهد. همچنين با اينكه تمايز خود نيز با كاهش اثر منفي دلبستگي اجتنابي، بهزيستي روانشناختي را افزايش مي دهد اما اين اثر معنادار نيست.