دانش بومي و پايداري فضاهاي روستايي در مقابل مخاطره خشكسالي (مورد مطالعه: شهرستان نيك شهر)

Indigenous knowledge and sustainability of rural areas against the risk of drought (case study:Nikshahr county)

استان سيستان و بلوچستان به ويژه شهرستان نيك شهر از مناطق خشك و كم آب ايران است، خشكسالي ها در اين فضاهاي جغرافيايي معمولا اثرات مخرب شديدي نسبت به ساير مناطق كشور دارند. در راستاي تعديل اين مشكل چاره اي جز استفاده از تجربيات پيشينيان و تلفيق آنها با دانش مدرن نيست. به اين ترتيب فعاليت مطالعاتي حاضر بر آنست كه به بررسي نقش دانش بومي در كاهش اثرات خشكسالي در محدوده مورد مطالعه بپردازد. تحقيق حاضر از حيث ماهيت توصيفي تحليلي و از حيث هدف در زمره تحقيقات كاربردي قرار دارد. براي گرد آوري داده ها از پرسشنامه محقق ساخته استفاده شده است. جامعه آماري پژوهش كليه روستاهاي شهرستان نيك شهر است كه از طريق نمونه گيري غير احتمالي جمعيت روستايي با حداقل 40 سال سن، به عنوان نمونه تحقيق انتخاب شده اند. نمونه گيري در مرحله اجراي پرسشنامه تصادفي ساده بوده كه با استفاده از فرمول كوكران تعداد 308 پرسشنامه تعيين گرديد. نتايج بدست آمده حاكي از آن است كه دانش بومي مربوط به منابع آبي در حد متوسط، دانش بومي زراعي و باغي در مقابله با خشكسالي با تاثير زياد و دانش بومي دامداري در مقابله با خشكسالي در حد متوسط تاثير گذار بوده اند. نتايج حاصله همچنين نشان مي دهد، ميزان استفاده از روش هاي سنتي و بومي براي كاهش اثرات خشكسالي و مديريت آب در مقابله با خشكسالي در حد متوسط بوده است.

فاقد چكيده لاتين