سنجش رضايت گردشگران از كيفيت اقامتگاه‌هاي گردشگري روستايي با استفاده از شاخص CSM مطالعه موردي(اقامتگاهاي گردشگري روستايي استان تهران)

از مفاهيم مهم در ارزيابي توسعه گردشگري، رضايتمندي گردشگران از كيفيت اقامتگاه هاي بوم گردي است. به‌طور طبيعي، افزايش رضايت گردشگران از ظرفيت و كيفيت تأسيسات اقامتي و تفريحي با رشد گردشگري نسبت مستقيم دارد. در همين زمينه، هدف تحقيق حاضر، بررسي وضعيت رضايت‌مندي گردشگران از كيفيت اقامتگاه‌هاي گردشگري استان تهران در قالب 6 شاخص كيفيت زيرساخت و خدمات بهداشتي و درماني،كيفيت زيرساخت و خدمات رفاهي و پذيرايي،كيفيت زيرساخت و خدمات رفاهي و پذيرايي،كيفيت امنيت،كيفيت منابع سرزميني،كيفيت زيرساخت فيزيكي وكيفيت بهداشت محيطي است. بدين منظور پرسشنامه سنجش ميزان رضايت مندي گردشگران از كيفيت اقامتگاه هاي بوم گردي تهيه و با روش هاي آماري استانداردسازي شد. روش تحقيق توصيفي- تحليلي و نوع آن كاربردي و شيوه گردآوري اطلاعات به دو صورت اسنادي و پيمايشي انجام گرفته است. جامعه آماري تحقيق را گردشگران روستايي در 6 مركز اقامتي روستايي تشكيل مي‌دهند كه براي تعيين حجم نمونه‌ از فرمول كوكران براي جامعه نامعين يا نامحدود با سطح اطمينان 95 درصد استفاده شد كه تعداد نمونه هاي تخميني مورد نظر 160 نفر به دست آمد. داده ها با استفاده از نرم افزار PASW و شاخص CSM تجزيه و تحليل شد. نتايج تحقيق بيانگر اين است كه ميزان رضايت مندي گردشگران روستايي در شاخص كيفيت منابع سرزميني بيشتر از ديگر بخش ها بوده است. به عبارت ديگر، نزديك ترين عملكرد به انتظار را شاخص كيفيت منابع سرزميني دارد و شاخص كيفيت زيرساخت فيزيكي بعد از آن قرار دارد. اين در حالي است كه شاخص كيفيت امنيت كمترين ميزان رضايت مندي را داشته است.