تأثير برنامه آموزش خودمراقبتي بر خودكارآمدي و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان كولوركتال تحت شيمي‌درماني

هدف: امروزه سرطان سومين علت مرگ بشر و يكي از مهم ترين چالش هاي نظام بهداشت و درمان ايران است كه سبب كاهش كيفيت زندگي بيماران مبتلا مي شود. هدف از اين مطالعه، تعيين تأثير برنامه آموزش خودمراقبتي بر خودكارآمدي و كيفيت زندگي بيماران مبتلا به سرطان كولوركتال است. روش ها: اين پژوهش، از نوع نيمه تجربي است كه با مشاركت 70 بيمار مبتلا به سرطان كولوركتال مراجعه كننده به مركز آموزشي درماني پيامبراعظم(ص) بندرعباس در سال 1399 انجام شد. پژوهش با روش نمونه گيري در دسترس انجام شده است. قبل و پس از دو ماه اجراي برنامه آموزشي، پرسشنامه استاندارد QLQC30 و پرسشنامه خودكارآمدي Sherer در اختيار دو گروه قرار گرفت. سپس داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري توصيفي و استنباطي و با نرم افزار SPSS نسخه تحليل شدند. نتايج: پس از آموزش خودمراقبتي نمرات خودكارآمدي در گروه مداخله 7.261±60.60 و در گروه كنترل 11.324± 42.76 بود (P-Value 0.001). همچنين نمرات كيفيت زندگي بعد از مداخله در گروه مداخله 15.601± 61.33 و در گروه كنترل 11.827± 43.66 بود (P-Value 0.001). تفاوت معني داري از نظر خودكارآمدي و كيفيت زندگي بين دو گروه بعد از اجراي مداخله برنامه آموزشي وجود دارد (P-Value 0.001). نتيجه گيري: يكي از اهداف برنامه خودمراقبتي، افزايش دانش و آگاهي بيماران از ماهيت بيماري است. به كارگيري برنامه خودمراقبتي براساس نيازهاي آموزشي مي تواند بر كيفيت زندگي و خودكارآمدي بيماران مبتلا به سرطان تحت شيمي درماني مؤثر باشد.