چكيده فارسي :
اينكه انسان ارزشي منحصربفرد (جايگزين ناپذير) دارد و نيز بايد با او همان گونه رفتار شود، به طور گسترده مورد تصديق است. بسياري از نظريه پردازان به اين دليل جذب كانت گرايي شده است كه تصور مي كنند تنها از اين طريق است كه اين بصيرت به دست مي آيد. يكي از اهداف اين مقاله، اثبات نادرستي اين تصور است و بيان اينكه كانت گرايي نمي تواند نه يك توجيه عقلاني مستقل و نه حتي يك تبيين روشن كامل از جايگزين ناپذيري داشته باشد. هدف ديگر، طراحي يك ديدگاه جامع ارسطويي است كه ساختار نظري مناسبي براي تمسك به اين ارزش انساني ارايه مي كند. اين نقد از كانت گرايي به نظريات معاصر با گرايش كانتي، نظير نظريه كريستين كرسگارد، استفن داروال و جان رالز، نيز وارد است. مشكل مركزي اين نظريه ها اين است كه آنها تلاش مي كنند اخلاق را تنها بر احترام بنا نهند؛ ولي اين عشق، و نه احترام، است كه جايگزين ناپذيري را به منصه ظهور در مي آورد. اين مقاله با شرح مختصري از نظريه فضيلت نظري پايان مي يابد كه، به تبع آكوييناس، عشق (محبت) را به عنوان فضيلت اصلي كه ساير فضايل را مي پالايد تا به يك حساسيت موثر عملي و مستمر نسبت به ارزش جايگزين ناپذير ابناء بشر مطمين شود.
چكيده لاتين :
It is widely affirmed that human beings have irreplaceable valuable, and that we owe it to them to treat them accordingly. Many theorists have been drawn to Kantianism because they think that it alone can capture this intuition. One aim of this paper is to show that this is a mistake, and that Kantianism cannot provide an independent rational vindication, nor even a fully illuminating articulation, of irreplaceability. A further aim is to outline a broadly Aristotelian view that provides a more fitting theoretical framework for this appealing conception of human value. This critique of Kantianism extends to contemporary theorists with a broadly Kantian orientation, including Christine Korsgaard, Stephen Darwall and John Rawls. The problem with these views, at heart, is that they attempt to ground morality in respect alone. Yet it is love, not respect, that brings irreplaceability into view. The paper closes with a sketch of a virtue-theoretic theory that follows Aquinas in taking love to be a master virtue that refines the other virtues so as to ensure a continuous and practically efficacious sensitivity to the irreplaceable value of fellow human beings.
