پديد آورندگان :
مويدفر، همام دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ايران - دانشكدهٔ علوم انساني - گروه روان شناسي , يعقوبي، حميد دانشگاه شاهد، تهران، ايران - دانشكدهٔ علوم انساني - گروه روان شناسي باليني , حسن آبادي، حميدرضا دانشگاه خوارزمي، تهران، ايران - دانشكدهٔ روان شناسي و علوم تربيتي - گروه روان شناسي تربيتي , مهدويان، عليرضا دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ايران - دانشكدهٔ علوم انساني - گروه روان شناسي
كليدواژه :
درمان شناختي رفتاري متمركز بر نشخوار فكري , درمان شناختي رفتاري كلاسيك , نشخوار فكري , افسردگي
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: افسردگي از اختلالات بسيار شايع رواني است كه با نشخوار فكري رابطه دارد. هدف پژوهش حاضر مقايسهٔ اثربخشي درمان شناختي‌رفتاري متمركز بر نشخوار فكري و درمان شناختي‌رفتاري كلاسيك بر نشخوار فكري و علائم افسردگي بود.
روش‌بررسي: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و پيگيري با گروه گواه بود. جامعهٔ آماري پژوهش را تمامي زنان افسردهٔ مراجعه‌كننده به مراكز مشاورهٔ شهر دزفول در سال 1397 تشكيل دادند كه از ميان آن‌ها، تعداد 24 نفر از افراد داراي افسردگي با استفاده از مصاحبهٔ باليني ساختاريافته به‌شيوهٔ هدف‌مند انتخاب شدند؛ سپس به‌طور تصادفي در دو گروه درمان شناختي‌رفتاري متمركز بر نشخوار فكري و درمان شناختي‌رفتاري كلاسيك قرار گرفتند. آموزش‌ها به‌مدت دوازده جلسه در هر دو گروه انجام شد. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس نشخوار فكري-تأمل و پرسشنامهٔ افسردگي بك ويرايش دوم بود كه توسط شركت‌كنندگان در مراحل پيش‌آزمون و پس‌آزمون و پيگيري تكميل شد. تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس آميخته ازطريق نرم‌افزار SPSS نسخهٔ 18 صورت گرفت. مقادير احتمال كمتر از 0٫01 از نظر آماري معنادار در نظر گرفته شد.
يافته‌ها: نتايج نشان داد هر دو مداخلهٔ درماني يعني گروه درماني شناختي‌رفتاري متمركز بر نشخوار فكري و گروه درماني شناختي‌رفتاري كلاسيك در كاهش نشخوار فكري و علائم افسردگي تأثير دارد (0٫001>p). مقايسهٔ اين دو روش درماني مشخص كرد كه تفاوت معنادار بين اين دو روش در سه دورهٔ زماني مشاهده نمي‌شود.
نتيجه‌گيري: براساس نتايج پژوهش، از درمان شناختي‌رفتاري متمركز بر نشخوار فكري و درمان شناختي‌رفتاري كلاسيك مي‌توان به‌عنوان روش‌هايي كارآمد براي كاهش نشخوار فكري و علائم افسردگي استفاده كرد.
چكيده لاتين :
Background & Objectives: Depression is among the most prevalent mental disorders, i.e., related to rumination. Moreover, it affects 20% of women and 10% of men in their lifetimes. It is a frequent mental health problem that causes decreased mood, loss of interest or pleasure, feelings
of guilt or low self–esteem, disturbed sleep or appetite, decreased energy, and poor concentration. The etiology of depression is not entirely understood. Numerous mental health professionals consider rumination as the hallmark of depression; it can predict the duration of depressive
symptoms. Rumination is defined as a mode of responding to distress that involves repetitively and passively, focusing on symptoms of distress.
There are sufficient reasons to choose rumination as a primary therapeutic target. Depressed patients report elevated levels of rumination,
compared to those who have never been depressed. Despite the high frequency of all depression types, we still face a significant treatment gap.
Most individuals with depression fail to receive treatment; about one–third of those who do receive treatment fail to respond to the current
therapeutic approaches. Rumination–Focused Cognitive–Behavioral Therapy (RFCBT) and classic Cognitive Behavioral Therapy (CBT) are the
two psychotherapy approaches used in depression management. RFCBT is an extended and practical form of CBT, i.e., applicable to depressed
individuals. This treatment method helps patients to develop effective alternatives to habitual and dysfunctional ruminative patterns. Besides, it
assists them in becoming more concrete and action–oriented toward problem–solving strategies, instead of fostering an abstract and passive
attitude. CBT is empirically–validated psychotherapy, i.e., recommended as a first–line treatment for depression. CBT is a structured, short–
term, and present–oriented approach to psychotherapy that helps patients modify inefficient patterns of thinking and behavior to resolve current
problems. The current study aimed to compare the effects of RFCBT and classic CBT on rumination and depression symptoms.
Methods: This study was a quasi–experimental study with a pretest–posttest, follow–up, and a control group design. The statistical population
of the study comprised all females with depressive disorder referring to counseling centers in Dezful City, Iran, in 2018. Of them, 24 subjects
with depression were selected by purposive sampling method using a structured clinical interview. Then, they were randomly assigned into two
experimental groups (RFCBT & classic CBT) and a control group. Each group included 12 participants. The interventions included 12 sessions
for each test group. The research tools included the Beck Depression Inventory–Second Edition (BDI–II) and the Rumination–Reflection
Questionnaire (RRQ). These tools were completed by the study participants in the pretest, posttest, and follow–up stages. These scales’ validity
and reliability have been confirmed in previous studies. The analysis of data was accomplished at two levels. In the descriptive level, mean and
standard deviation were used, and in inferential level, mixed analysis of variance was used in SPSS. p<0.01 was considered statistically
significant.
Results: The obtained data suggested that both treatment interventions (RFCBT & classic CBT) effectively reduced rumination and depression
symptoms in the studied samples (p<0.001). Moreover, there was no significant difference between the two groups in different time series.
Conclusion: According to the present study results, RFCBT and classic CBT could be used as efficient approaches to reduce rumination and depression symptoms.
