بررسي بهينه‌ترين روش براي تخليه پساب شور: مطالعه موردي يك كارخانه‌ آب‌شيرين‌كن در عسلويه

كارخانه‌هاي آب‌شيرين‌كن عسلويه يكي از منبع‌هاي مهم تامين آب شرب اين منطقه‌هاست. يكي از اين كارخانه‌ها در اين پژوهش بررسي شده است. پساب يا شورابه اين كارخانه به صورت سطحي در ساحل خليج فارس تخليه مي‌شود و باعث افزايش ۱۶ درصدي غلظت نمك سيال محيط در فاصله ۲۰۰ متري از محل تخليه مي‌شود. در اين پژوهش، با استفاده از مدل‌هاي CORMIX و VISJET به بررسي پيش‌فرض‌هاي مختلف تخليه پساب اين كارخانه، به منظور دستيابي به بهينه‌ترين روش تخليه از لحاظ ميزان رقيق‌سازي و قانون‌هاي زيست‌محيطي پرداخته مي‌شود. برخورد جت خروجي از تخليه‌كننده‌هاي مايل مستغرق به سطح آب باعث كاهش ميزان رقيق‌سازي مي‌شود و به همين دليل استفاده از اين نوع تخليه‌كننده‌ها در عمق‌هاي كم دريا مناسب نيست. در صورت استفاده از تخليه‌كننده مستغرق تك‌مجرايي با زاويه 0، 30 و 60 درجه (به‌ترتيب در عمق‌هاي 1، 5 و 9 متر)، غلظت نمك سيال محيط در فاصله ۲۰۰ متري از محل تخليه به‌ترتيب 9.4، 2.2 و 1.5 درصد افزايش خواهد يافت. افزايش خروجي‌ها و استفاده از تخليه‌كننده چند‌مجرايي باعث كاهش ارتفاع صعود بيشينه (ماكزيمم) جت، فاصله افقي نقطه برخورد پساب به زمين از تخليه‌كننده و سرعت خروجي پساب مي‌شود. در صورت استفاده از تخليه‌كننده چندمجرايي مايل بازاويه تخليه 60 درجه و با شمار ۱۰ خروجي در عمق 3.8 متري براي تخليه پساب اين كارخانه آب‌شيرين‌كن عسلويه، غلظت نمك سيال محيط در فاصله ۲۰۰ متري از محل تخليه تنها به ميزان 0.8 درصد افزايش مي‌يابد و اين گزينه از لحاظ زيست‌محيطي بهترين گزينه براي تخليه پساب اين واحد صنعتي است.