جايگاه ترور و خشونت در فقه

The Place of Terror and Violence in Jurisprudence

مقاله حاضر با توجه به گسترش ترور و تروريسم، به عنوان يكي از مهمترين مصاديق خشونت در برخي كشورهاي اسلامي در سال‌هاي اخير، ضمن بررسي مفهومي خشونت و خشونت مذهبي تلاش مي‌كند استدلال‌هاي فقهي ارائه شده درباره ترور را بررسي كند. مدعاي اصلي مقاله اين است كه اگرچه برخي جريان‌ها و گروه‌هاي افراطي تلاش مي‌كنند با ارائه برخي استدلاهاي فقهي به توجيه ترور بپردازند، چنين ديدگاهي فاقد پيشينه فقهي بوده، استدلال‌هاي مذكور نيز از اثبات شرعي بودن ترور ناتوان مي‌نمايند. اثبات اين مدعا به وضوح نشان مي‌دهد بر خلاف برخي ديدگاه‌هاي شرق شناسان، نمي‌توان با تكيه بر چنين ديدگاه هايي خشن بودن ذاتي دين اسلام را پذيرفت. دربرابر آنچه منطقي مي‌نمايد، برداشت‌هاي نادرستي از آموزه‌هاي ديني است كه دستمايه برخي گروه‌هاي افراطي گرديده، در شرايط و زمينه هاي خاصي توليد خشونت نموده است.

Given the spread of terror and terrorism, as one of the most important examples of violence in some Islamic countries in recent years, the present article examines the concept of violence and religious violence and tries to examine the presented jurisprudential arguments about terrorism. The main claim of the article is that although some extremist currents and groups try to justify assassination by presenting some jurisprudential arguments, such a view has no jurisprudential background, and the above arguments also fail to prove the legitimacy of assassination. The proof of this claim clearly shows that, contrary to some views of Orientalists, it is not possible to accept the inherent harshness of Islam by relying on such views. Contrary to what seems logical, misconceptions about religious teachings that have been perpetuated by some extremist groups have produced violence in certain circumstances and contexts.