بررسي عوامل جمعيتي و اقتصادي‌ اجتماعي مؤثر بر اميد به آينده در شهر تهران

بررسي عواملي كه منجر به افزايش و يا كاهش اميد به آينده در جامعه مي‌شود حائز اهميت است. مقاله حاضر به بررسي عوامل جمعيتي و اقتصادي‌اجتماعي مؤثر بر اميد به آينده در شهر تهران مي‌پردازد. حجم نمونه‌ اين مطالعه متشكل از 1200 نفر متأهل ساكن شهر تهران (610 نفر زن و 590 نفر مرد) است. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه و روش نمونه‌گيري چند مرحله‌اي طبقه‌بندي با تخصيص متناسب، در نيمه دوم سال 1395 گردآوري شدند. نتايج نشان داد كه اميد به آينده پاسخگويان با افزايش سن و تعداد فرزندانِ آنها و همچنين با افزايش احساس ناامني اقتصادي‌اجتماعي و احساس ناامني رواني كاهش مي‌يابد؛ از طرفي، با افزايش اعتماد سازماني، تعداد سال‌هاي تحصيل و اعتماد عمومي پاسخگويان، اميد به آينده‌ افزايش مي‌يابد. اين نتايج بيان‌گر آن است كه بستر اقتصادي‌اجتماعي و روانيِ مناسبي براي تحقق انتظاراتِ پاسخگويان، به‌ويژه براي افراد تحصيل‌كرده و داراي فرزند، وجود ندارد؛ لذا اميد به آينده آن‌ها كاهش يافته است. بنابراين، جامعه‌اي كه از امنيت اقتصادي‌اجتماعي و امنيت رواني لازم برخوردار نباشد بايد در كيفيت و پايداريِ پديده‌هاي جمعيتي آن ترديد كرد و برايند كلي اين شرايط مي‌تواند منحرف شدن رفتارهاي جمعيتي از حالت متعادل و به‌دنبال آن پروبلماتيك شدن سطح كمي و كيفيِ متابوليسم جمعيتي باشد.