بررسي تأثير مديريت آبياري با پساب شهري مغناطيس شده بر شاخص‌هاي رشد برنج

براي كشت گياه پرمصرف برنج به كارگيري سامانه هاي آبياري و آب هاي با كيفيت پايين، از راه كارهاي كاهش مصرف آب و گذر از بحران كم آبي مي باشد. به منظور بهبود كيفيت پايين آب، روش هاي متفاوتي مانند استفاده از آب مغناطيسي وجود دارد. تحقيق حاضر با هدف بررسي اثر مغناطيسي‌شدن پساب تصفيه خانه شهري بر برخي از شاخص هاي رشد برنج به صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه بلوك در پرديس كشاورزي دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي گرگان در بهار و تابستان سال 1397 انجام شد. تيمارهاي آزمايش عبارتند از روش آبياري (آبياري زيرزميني (S) و آبياري سطحي (B))، نوع آب آبياري (آب معمولي (C) و پساب تصفيه شده شهري گرگان (W)) و روش اصلاح آب (مغناطيس (M) و عدم مغناطيس (O)). تركيب تيماري آبياري سطحي با آب معمولي غيرمغناطيس تيمار شاهد بود. در طول آزمايش ارتفاع بوته، وزن هزاردانه، عملكرد بيولوژيك، شاخص برداشت و كارايي مصرف آب اندازه گيري شد. نتايج نشان داد كه استفاده از تركيب تيماري سطحي پساب غيرمغناطيس (OWB) و زيرزميني پساب غيرمغناطيس (OWS) سبب افزايش ارتفاع بوته، وزن هزاردانه، عملكرد بيولوژيك، شاخص برداشت و كارايي مصرف آب گرديد. تركيب (OWB) در ارتفاع بوته با ميزان 119 سانتي متر در سطح مشابه تيمار شاهد بوده است. اين در حالي است كه تركيب (OWS) در صفات شاخص برداشت با ميزان 27 درصد و كارايي مصرف آب با ميزان 0.47 كيلوگرم بر هكتار نسبت به‌ شاهد به ترتيب 85 و 108 درصد افزايش داشت. روش آبياري زيرزميني علاوه بر كاهش آب مصرفي نسبت به روش آبياري سطحي، سبب افزايش شاخص برداشت و كارايي مصرف آب شد. براساس نتايج اين تحقيق مي توان گفت كه كشت برنج از نظر آبياري نيازي به ايجاد يك لايه ايستابي در سطح خاك ندارد و براي توليد با افزايش راندمان و كارايي مصرف آب در ضمن حفظ خصوصيات كيفي و كمي گياه، استفاده از آب نامتعارف بايد به گونه اي باشد كه مخاطرات زيست محيطي و بهداشتي به حداقل ممكن كاهش يابد.