تحليل اقتصادي و ارزيابي پايداري توليد سيب زميني بر اساس انتشار گازهاي گلخانه اي (مطالعه موردي: استان گلستان)

اهداف: اين تحقيق با هدف ارزيابي و مقايسه پايداري محيطي و اقتصادي نظام هاي زراعي پاييزه و بهاره سيب زميني    (Solanum tuberosum L.) انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه، در استان گلستان در سال زراعي 97-1396 و به وسيله پرسشنامه انجام شد. 120 مزرعه براي كشت پاييزه و براي كشت بهاره، 60 مزرعه انتخاب شدند. پس از تعيين مهم ترين ورودي ها و خروجي مزارع، شاخص هاي مربوط به اثر گلخانه اي و شاخص هاي اقتصادي در دو نظام زراعي، محاسبه و ارزيابي شدند. يافته ها: پتانسيل گرمايش جهاني و كارايي كربن به ترتيب 3913.94 كيلوگرم معادل دي اكسيد كربن در هكتار و 13.46 در نظام زراعي پاييزه و 1857.15 كيلوگرم معادل دي اكسيد كربن در هكتار و 17.32 در نظام زراعي بهاره بدست آمد. در نظام هاي زراعي پاييزه و بهاره به ترتيب، شاخص هاي ارزش ناخالص توليد 1896 و 1158 دلار در هكتار، درآمد ناخالص 518.21 و 18.34 دلار در هكتار، درآمد خالص 58.95 و 287.83 دلار در هكتار، نسبت سود به هزينه 1.03 و 0.8 و بهره وري 17.20 و 13.35 كيلوگرم بر دلار تعيين گرديد. نتيجه گيري: پايداري محيطي نظام زراعي سيب زميني بهاره بيشتر از پاييزه و پايداري اقتصادي نظام زراعي سيب زميني پاييزه بسيار بيشتر از بهاره بود. ادامه توليد پاييزه سيب زميني، به شرط بهبود مديريت مصرف ورودي ها، توصيه مي شود. در خصوص نظام زراعي بهاره، جايگزين كردن توليد سيب زميني با محصولات رايج در منطقه، مانند باقلا و كدو، به دليل پتانسيل توليد مناسب و قيمت فروش بالاتر در شريط منطقه، توصيه مي شود.