تأثير آموزش رويكرد معنادرماني بر تحمل پريشاني، خودكنترلي و انعطاف‌پذيري شناختي كاركنان ستاد فرماندهي ناجا

زمينه و هدف: هدف پژوهش ، بررسي تاثير معنادرماني بر تحمل پريشاني، خودكنترلي و انعطاف پذيري شناختي كاركنان ستاد فرماندهي ناجا بود.روش: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي پيش آزمون، پس آزمون باگروه كنترل) وجامعه آماري شامل كليه كاركنان ستاد فرماندهي ناجا بود.كه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدف‌مند، تعداد 40 نفر از كاركنان در دوگروه آزمايش و گروه كنترل به‌عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات سه پرسش‌نامه تحمل پريشاني سيمونز و گاهر، خودكنترلي تانجي و انعطاف‌پذيري شناختي دنيس و وندروال مورد ارزيابي قرار گرفته و سپس، پس آزمون روايي ابزار، علي رغم استاندارد بودن، به‌صورت محتوايي و نظر خبرگان مورد تأييد قرارگرفته است. پايايي ابزارها با استفاده آلفاي كرونباخ براي انعطاف‌پذيري شناختي 0.90، تحمل پريشاني 0.79 و خودكنترلي 0.85 به‌دست‌آمد. براي تجزيه‌‌و‌تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS23 استفاده شد. يافته ها: نتايج تحليل كواريانس چند متغيري نشان داد كه در پيش آزمون، پس آزمون وآزمون پيگيري بالاترين ميانگين در متغير خودكنترلي گروه هاي آزمايش و كنترل بود. همچنين در پيش‌آزمون، پس‌آزمون و آزمون پيگيري پائين‌ترين نمره در متغير تحمل پريشاني بود. قابل ذكر است كه پس از اتمام اجراي پروتكل درماني و برگزاري كلاس هاي آموزشي، بيشترين تغييرات در متغير خودكنترلي با ميزان 96% بوده است.نتيجه‌گيري: روش درماني معنادرماني بر هرسه متغير تحمل پريشاني، خودكنترلي و انعطاف‌ پذيري شناختي تاثير داشته تا آنجا كه تاثير پروتكل درماني روش تحقيق حاضر در متغير خودكنترلي بيشتر از متغيرهاي انعطاف‌ پذيري و تحمل پريشاني بوده است.