بررسي اثر احساس محروميت بر بهزيستي اجتماعي در بافت هاي ناكارآمد شهري (نمونه موردي شهر مشهد)

No Title

در اين بررسي، وضعيت بهزيستي ساكنين بافت هاي ناكارآمد و حاشيه نشين شهر مشهد مورد كنكاش قرارگرفت و فرض آن بود كه محروميت نسبي ساكنين بافت هاي ناكارآمد، در سطح بهزيستي درك شده اين گروه، اثرگذار است. در اين بررسي از نظريه بهزيستي اجتماعي كييز و گار و ديدگاه محروميت بلا و چافتز به عنوان چارچوب نظري استفاده شد. شيوه بررسي، توصيفي و تحليلي بود و داده هاي مورد نياز با پرسشنامه و نمونه اي به حجم 384 نفر به دست آمد كه به روش خوشه اي از جامعه يك ميليون و پانصد هزار نفري حاشيه نشينان شهر مشهد انتخاب شده بود. نتايج نشان داد كه پاسخگويان احساس محروميت تا حدودي بالا(142/41) و سطح بهزيستي اجتماعي پاييني(122) دارند و رابطه بين گويه ها و مولفه هاي محروميت با بهزيستي اجتماعي و ابعاد آن در بين نمونه مورد بررسي، معنادار و معكوس است. ارزيابي يافته هاي آناليز رگرسيوني مرحله به مرحله(كه طي 3 گام وارد معادله شد)، مشخص ساخت متغيرهاي محروميت از حقوق شهروندي در ابعاد اقتصادي، اجتماعي و حقوقي، حدود 23 درصد از تغييرات متغير وابسته يعني بهزيستي اجتماعي را تبيين مي نمايد. در مجموع، ارزيابي يافته ها نشان داد، مدل پژوهش حاضر، قدرت تبيين و پيش بيني نسبتا مناسبي دارد و براي دستيابي به توسعه پايدار، بايستي احساس محروميت حاشيه نشينان را كاهش داد.

No abstract