اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر تحمل پريشاني و احساس گناه مادران داراي كودكان معلول جسمي حركتي

هدف: هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان متمركز بر شفقت، بر تحمل پريشاني و احساس گناه مادران داراي كودكان معلول جسمي حركتي بود. روش: اين مطالعه از نظر روش‌شناختي جز طرح‌هاي نيمه تجربي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي مادران داراي كودك معلول جسمي حركتي بودند كه فرزندانشان در مدارس استثنايي شهرستان سقز در سال تحصيلي 98-97 به تحصيل اشتغال داشتند. به اين منظور، 24 نفر از مادران داراي كودك معلول جسمي حركتي با روش نمونه‌گيري در دسترس از بين مدارس استثنايي انتخاب و با روش تصادفي به گروه‌هاي آزمايش و گواه گمارده شدند (هر گروه 12 نفر). مداخله درماني به مدت 10 جلسه 75 دقيقه‌اي بر روي گروه آزمايش انجام گرفت و به گروه كنترل هيچ آموزشي ارائه نشد. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، مقياس تحمل پريشاني (DTS) و آزمون عاطفه خودآگاه (TOSCA2) بود كه در مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل شد. داده‌ها با روش آماري تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج نشان‌دهنده وجود تفاوت معنادار در گروه آزمايش و گواه در مرحله پيش آزمون و پس آزمون بود (05/ p). بر اساس اين يافته‌ها درمان متمركز بر شفقت بر كاهش احساس گناه و افزايش تحمل پريشاني مادران داراي كودك معلول جسميحركتي اثرگذار است. نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش نشان داد كه برنامه شفقت به خود از طريق فراهم كردن تجربيات مثبت، افزايش سازگاري با شرايط تنش‌زا و ابراز همدلي و هم‌دردي مي‌تواند تحمل پريشاني را در افراد افزايش داده و سطح احساس گناه مادران داراي فرزند معلول را كاهش دهد.