مدليابي روابط ساختاري ميان استراتژيهاي يادگيري، خلاقيت و نوآوري با رويكرد سازمان يادگيرنده

زمينه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تدوين مدل روابط ساختاري ميان استراتژي هاي يادگيري، خلاقيت و نوآوري با رويكرد سازمان يادگيرنده در نظام آموزش و پرورش ايران است. روش‌شناسي: نوع تحقيق از نظر هدف كاربردي بوده و از نظر ماهيت و روش انجام آن توصيفي با رويكرد آميخته(كيفي – كمي) است. جامعه آماري بخش كيفي شامل مديران عالي و مياني آموزش و پرورش و اساتيد رشته مديريت آموزشي و مديريت دولتي در دانشگاه هاي آزاد و دولتي است كه به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و مشاركت داده شدند. در بخش كمي ، با روش نمونه گيري طبقه اي نسبي چندمرحله اي پرسشنامه محقق ساخته در بين 364 تن از معلمان مدارس دخترانه و پسرانه دوره دوم متوسطه استان مازندران توزيع و داده ها با روش تحليل عاملي اكتشافي و تأييدي با نرم افزارهاي SPSS و AMOS تحليل گرديد. يافته‌ها: يافته هاي حاصل از تحليل كيفي شناسايي يازده بُعد شامل 1. خلق استراتژيك دانش، 2. همكاري و يادگيري گروهي، 3. تفسير استراتژيك دانش، 4. استفاده استراتژيك از دانش، 5. مديريت استراتژيك دانش، 6. خلاقيت بداهه سازي، 7. خلاقيت تركيبي، 8. ابتكار، 9. نوآوري خدمات، 10. نوآوري رفتار و 11. نوآوري استراتژي، بوده است. نتايج بخش كمي نشان داد كه استراتژي هاي يادگيري بر متغيرهاي خلاقيت و نوآوري تاثير معنادار و مثبتي داشته و خلاقيت در تاثيرگذاري استراتژي هاي يادگيري بر نوآوري، نقش ميانجي دارد. نتيجه‌گيري: با بكارگيري استراتژي هاي يادگيري و خلاقيت در سازمان آموزش و پرورش ايران، مي توان در جهت ارتقاء نوآوري حركت نمود.