نقد و بررسي ديدگاه فخر رازي پيرامون مسأله رؤيت الهي

يكي از مباحث كلامي، بحث رؤيتِ خداوند، خاصّه در روز قيامت است كه اشاعره و اماميه در آن اختلاف نظر دارند؛ اشاعره جواز رؤيت در روز قيامت، در مقابل اماميه به عدم آن معتقدند؛ هر كدامِ اين دو با استدلال بر آيات شريفه: «مرا نخواهى ديد ليكن به‌سوى كوه بنگر كه اگر بر جاى خود آرام گرفت مرا خواهى ديد» (143/اعراف)، «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَهٌ ...» (23/قيامت) و: «لاتدركه‌الابصار و هو يدرك‌الابصار...» (103/انعام)، در صدد اثبات ديدگاه خويش بر آمده‌اند. در اين مقاله ديدگاه كلامي فخر رازي، تحليل و بررسي شده، و سعي گرديده ميزان تأثر و تأثير از فلاسفه و متكلمان قبل و بعد در نوع نگاه وي و نقد‌هاي وارده بر ديدگاه رازي، مشخص و ديدگاه نهايي وي كه كشف و رؤيت قلبي است و اختلاف چنداني با اماميه ندارد روشن مي‌شود.