مروري بر تحقيقات اخير در زمينه تلفيق مدل‌سازي اطلاعات ساختماني (BIM) و سامانه‌هاي اطلاعات مكاني (GIS)

امروزه فنّاوري مدل‌سازي اطلاعات ساختماني، يا به‌اختصار BIM، به بستري مهم و كاربردي به‌منظور تحقق اهداف شهرهاي هوشمند تبديل شده است. بااين‌حال، اين فنّاوري ساختمان‌ها را به‌تنهايي و بدون توجه به فضاي بيروني‌شان و ديگر ساختمان‌هاي شهر در نظر مي‌گيرد و نيز فاقد ابزارهاي لازم براي تحليل‌هاي مكاني گوناگون است. در اين زمينه، اشتراك ذاتي ميان BIM و سامانه‌هاي اطلاعات مكاني، يا به‌اختصار GIS، نشان مي‌دهد كه با تلفيق آنها مي‌توان دانش يكپارچه‌اي در كاربردهاي گوناگون شهري، هم در فضاي داخلي ساختمان و هم در فضاي بيروني آن، ايجاد كرد. اگرچه BIM و GIS هريك به‌منظور دست‌يابي به اهداف جداگانه‌اي ايجاد شده‌ است، هر دو به مديريت اطلاعات در قالب مدل‌سازي سه‌بعدي مي‌پردازند؛ با اين تفاوت كه BIM اطلاعات ريزدانه را در زمينه ساختمان و فضاي داخلي آن، با عنوان اطلاعات ساختماني، تهيه مي‌كند و نمايش مي‌دهد و منبع غني اطلاعات ساختماني شناخته مي‌شود اما، در مقابل، GIS اغلب به تهيه و نمايش اطلاعات درشت‌دانه در فضاي بيروني ساختمان، با عنوان اطلاعات جغرافيايي، مي‌پردازد و داراي ابزارهاي مكاني مناسب است. به‌طوركلي، تلفيق BIM و GIS موجب مديريت بهتر اطلاعات مكاني در زمينه كاربردهاي گوناگون شهري و در نتيجه، تصميم‌سازي بهتر در حل مسائل مرتبط مي‌شود و تحقيقات متنوعي، در اين باره، در سال‌هاي اخير انجام شده است. مقاله حاضر، ضمن بررسي اجمالي فنّاوري BIM و استانداردهاي تبادل اطلاعات در BIM و GIS، برخي تحقيقات درباره تلفيق BIM و GIS از سال 2008 تا 2020 را مرور مي‌كند. در اين مقاله، تلاش شده است با استخراج و دسته‌بندي روش‌ها و زمينه‌هاي كاربردي تلفيق BIM و GIS، وضعيت كلي پژوهش‌ها در اين زمينه مشخص و ديد جامعي به آنها به محققان ارائه شود.