تحليل مقايسه‌اي پايداري اجتماعي در بافت‌هاي مسكوني قديم و جديد شهرها مطالعه موردي: بافت قديم و جديد شهر سبزوار

پايداري اجتماعي امروزه به‌عنوان مهم‌ترين بعد توسعه پايدار، جايگاه مهمي در برنامه‌ريزي‌هاي شهري و به‌خصوص برنامه‌ريزي مسكن دارد و پيوسته با افزايش مشكلات زيست‌محيطي و مشكلات مسكن، بر اهميت آن در برنامه‌ريزي‌هاي شهري و مسكن افزوده مي‌شود. در پي چنين ضرورتي تحقيق حاضر  باهدف بررسي شاخص‌هاي پايداري اجتماعي محيط مسكوني در دو بافت قديم و جديد شهر سبزوار انجام‌شده است. پژوهش از نوع توسعه‌اي كاربردي و روش تحقيق توصيفي   تحليلي مي‌باشد. اطلاعات موردنياز به دو روش كتابخانه‌اي و پيمايشي گردآوري‌شده و براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون تي تست تك نمونه، پيرسون، كاي اسكوئر، مقايسه ميانگين‌ها و رگرسيون چند متغيره استفاده‌شده است. حجم نمونه براي دو بافت 750 پرسشنامه بوده كه براي بافت قديم 374 و بافت جديد 376 پرسشنامه تكميل‌شده است. مقدار آلفا براي كل شاخص‌ها برابر 0.74 به‌دست‌آمده است.  نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه هيچ‌يك از بافت‌هاي مسكوني به‌طور كامل از شاخص‌هاي پايداري اجتماعي برخوردار نمي‌باشند. شاخص‌هاي تعلق مكاني و هويت در بافت مركزي مطلوب‌تر از  بافت جديد بوده، سلامت شهروندي و نشاط در بافت جديد مطلوب‌تر بوده است و درمجموع ميانگين نمره پايداري اجتماعي در بافت جديد بيشتر از بافت قديم مي‌باشد.