مقايسه توان شبيه‌سازي حركتي كودكان نارساخوان با كودكان طبيعي هنگام پردازش افعال حركتي

مقدمه: موضوع مهم در دستور ساخت ‌مدار جسمي‌ شده اين است كه سيستم ‌هاي ادراكي و حركتي نقشي اساسي در عملكردهاي عالي شناختي نظير حافظه، درك زبان و شبيه ‌سازي ذهني دارند. طبق اطلاعات به دست آمده از مطالعات رفتاري و عصب ‌شناختي مشخص شده است كه يادآوري تجارب حركتي منجر به فعال سازي مكانيسم ‌هاي شناختي مسئول اجراي حركت مشابه مي شود و بنابراين بخش ‌هاي حركتي مشابه در مغز فعال مي ‌شوند. از اين رو، سؤال مهمي كه پيش مي‌آيد اين است كه تا چه حد نقص در مهارت حركتي مي‌تواند بر شبيه‌سازي حركتي حين پردازش زبان اثرگذار باشد. روش كار: پژوهش حاضر يك مطالعۀ توصيفي_تحليلي از نوع مقايسه ‌اي بود. در اين پژوهش 17 دانش ‌آموز نارساخوان (5 دختر و 12 پسر) 8 تا 13 ساله از مراكز اختلال يادگيري شهر شيراز با داشتن معيارهاي ورود به مطالعه انتخاب و با همسالان طبيعي خود مورد مقايسه قرار گرفتند. جهت انتخاب نمونه ‌ها، از مصاحبه باليني، مقياس هوش وكسلر و آزمون ادراكي_حركتي بندر گشتالت استفاده شد. يافته‌ها: داده ‌هاي به دست آمده از آزمون شبيه ‌سازي حركتي حاكي از تفاوتي معنادار ميان نمرات پردازش افعال همخوان (P 0.001)، ناهمخوان با اجراي حركت عضو مشابه (P 0.001) و ناهمخوان با اجراي حركت عضو متفاوت (P 0.001) در دو گروه آزمايش و كنترل بود. نتيجه‌گيري: يافته ‌هاي پژوهش بيان گر آن است كه تجارب جسمي ‌شده نقش بسيار مهمي در پردازش زبان ايفاء مي ‌كنند و نقص در مهارت حركتي مي ‌تواند تاثيراتي منفي بر فعال سازي شبيه‌ سازي حركتي داشته باشد كه اين موضوع تاييدكننده ماهيت جسمي ‌شده زبان و ارتباط ميان زبان با ديگر مهارت هاي شناختي است.