خوانش قرآني ملاصدرا در پاسخ به انحرافات فكري و فرهنگي عارف‌نمايان عصر صفوي (با تأكيد بر كتاب كسر أصنام الجاهلية)

فاقد عنوان

قرآن و سنت يكي از اركان اساسي حكمت متعاليه است؛ به‌نحوي‌كه فلسفه ملاصدرا را در بالاترين سطح تطابق با دين و به‌كارگيري متون مقدس ديني در لابه‌لاي مباحث فلسفي و حكمي قرار داده است. حضور پررنگ و حداكثري آيات و روايات در آثار ملاصدرا، نشان‌دهنده وجود الگوي خاص روش‌شناختي است، كه در ميان گذشتگان سابقه‌اي ندارد و وي در تمام مباحث خود از آن استفاده كرده است. او با استفاده ازاين‌روش، به توصيف، تبيين و نقد معضلات زمانه، چون رد افكار و انحرافات فكري صوفيان پرداخته است. نظر به اهميت اين مسأله، در اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي، خوانش قرآني ملاصدرا در كتاب كسر أصنام الجاهلية واكاوي مي‌شود. وي با دقت و امانت، نسبت به شناساندن بت‌هاي جهل و ناداني زمان و جامعه خود همت مي‌گمارد و تأكيد مي‌كند كه تا اين عقايد خرافي و نادرست، كه نشانه‌هاي جهل و مكر و فريب است، شكسته و از دل‌ها پاك نشود، حقيقت دين و عرفان راستين آشكار نمي‌شود. بر اين اساس، او صوفيان را گرفتار انحرافاتي چون: واماندگي در رذايل اخلاقي و بي‌اعتنايي به تهذيب نفس، علم‌گريزي، باطن‌گرايي، تقليل و فروكاهي شريعت‌مداري، گزاف‌گويي‌هاي مبالغه‌آميز و تهي‌وارگي اصطلاحات و معاني عرفاني مي‌ديد.

not abstract