طراحي مدل شاخص هاي توسعه پايداري محيط زيستي در ورزش

Designing a Model for the Development of Environmental Sustainability of Sports in Iran

هدف پژوهش حاضر طراحي مدل شاخص هاي توسعه پايداري محيط زيستي در ورزش واعتبار سنجي آن است. روش تحقيق حاضر بصورت آميخته ابتدا از روش نظريه داده بنياد و طرح نظام مند استراوس وكوربين كدگذاري و در قالب مدل مفهومي ارائه گرديد. درادامه از روش مدل معادلات ساختاري به تاثير شاخص هاي بدست آمده پرداخته شد. نمونه آماري ابتدا 15 نفر از خبرگان محيط زيست در ورزش به روش انتخابي با مصاحبه هاي نيمه ساختار يافته به جمع آوري داده ها پرداخته شد. درمرحله بعد 250 نفر از كاركنان اماكن ورزشي شهر تهران به صورت تصادفي انتخاب و با استفاده از پرسشنامه اي از شاخص هاي بدست آمده مورد ارزيابي قرارگرفتند. نتايح درقالب مدل مفهومي ارائه شد، شاخص هاي بدست آمده عبارتند از: بازيگران محيط زيست در ورزش، رفتار محيط زيستي در ورزش، ملاحظات محيط زيستي در ورزش، حوزه هاي محيط زيستي در ورزش و اسناد وتجربيات محيط زيستي در ورزش. در ادامه، نتايج نشان داد بين شاخص هاي بازيگران محيط زيست در ورزش و پديده محوري تاثير معني داري وجود ندارد. بين شاخص هاي اسناد و تجربيات محيط زيستي درورزش و پديده محوري تاثير معني داري وجود ندارد. اما بين شاخص هاي رفتار محيط زيستي در ورزش و پديده محوري تاثيرمعني داري وجود دارد، همچنين بين شاخص هاي ملاحظات محيط زيستي در ورزش وحوزه هاي محيط زيستي در ورزش تاثيرمعني داري هست. ارائه اين نتايج مي تواند مسير شكل گيري توسعه پايداري محيط زيستي، تدوين سياست گذاري، برنامه ريزي و آموزش در زمينه محيط زيست در ورزش راتسهيل بخشد.

The purpose of this research was to design and validate a model of indicators for the development of environmental sustainability in sports. The research method was first coded from the foundation's data theory method and Strauss and Corbin's systematic design and then presented as a conceptual model. The structural equation model method was then used to analyze the effect of the derived indices. Statistical sample: Initially, 15 sports environmental specialists were chosen using a selective process involving semi-structured interviews. The following stage involved selecting 250 staff from sports facilities in Tehran at random and evaluating them using a questionnaire based on the results. The results are presented in the form of a conceptual model, the obtained indicators are environmental actors in sport, environmental behavior in sport, environmental considerations in sport, environmental domains in sport, and environmental documentation and experiences in sport. The findings revealed that there is no significant relationship between environmental actor indicators in sports and the primary phenomena. The core phenomena has no substantial influence on document indices or ambient experiences in sports. However, there is a strong correlation between environmental behavior in sports and the central phenomena, as well as between environmental concerns in sports and environmental areas in sports. The reporting of these findings can benefit sustainable development, policy development, planning, and education in the field of sports environments.