فراتحليل پژوهش‌هاي كيفيت زندگي شهري و روستايي در ايران

مفهوم كيفيت زندگي عنصري كليدي در سياست‌گذاري و بررسي سياست‌هاي حوزه عمومي به شمار مي‌رود و از آن به عنوان شاخص توسعه اجتماعي ياد مي‌شود. با مطرح شدن اين مفهوم به عنوان يكي از مولفه‌هاي اساسي توسعه اجتماعي، پژوهشگران در رشته‌هاي مختلف همچون جامعه‌شناسي، اقتصاد، روانشناسي، جغرافيا و پزشكي به مطالعه اين مفهوم پرداخته‌اند. بي‌ترديد چنين اقبال و توجهي موجب افزايش حجم مطالعات و واكاوي بيشتر موضوع كيفيت زندگي شده است. براي استفاده از يافته‌هاي متنوع اين مطالعات، دستيابي به اجماعي قابل اتكا احساس مي‌شود. براي دستيابي به اجماع در مجموعه‌اي از مطالعات، روش فراتحليل مورد توصيه پژوهشگران است. لذا، پژوهش حاضر با هدف ارزيابي يافته‌هاي تحقيق‌هاي انجام شده در زمينه كيفيت زندگي شهري و روستايي در مقالات علمي- پژوهشي از سال 1388 تا پايان سال 1394 صورت گرفته است تا مشخص شود كه مهمترين نقاط قوت و ضعف اين پژوهش‌ها چه عواملي هستند. يافته‌ها حاكي از آن است كه بين سرمايه اجتماعي، مشاركت اجتماعي، دينداري، جنس، درآمد، تحصيلات، و سن با كيفيت زندگي رابطه معنادار مثبتي وجود دارد. همچنين نگاه چند‌بعدي و استفاده از شاخص‌هاي تركيبي و همكاري و كار گروهي محققان، نقطه قوت و كم‌توجهي به ابعاد روانشناسي و تا حدودي جامعه‌شناسي و عدم گزارش روايي، نقطه ضعف پژوهش‌هاي صورت گرفته در مورد كيفيت زندگي است.