بررسي ظرفيت‎هاي مناسب ساخت پويانمايي (انيميشن) اقتباسي از حكايت سرپاتك هندي الهي‏نامه عطار

پويانمايي (انيميشن) يكي از پرمخاطب‏ ترين ژانرهاي هنر سينما در سطوح مختلف سني، فكري و فرهنگي است كه هنرمندان بزرگ و آثار درخشاني را در عرصه‌ تاريخ اين هنر معرفي كرده و هرروز نيز بر روند گسترش و تنوع ارائه‌ آن افزوده مي ‏شود. اقتباس از متون ادبي نيز يكي از شيوه‌هاي پررونق ساخت اين آثار است كه همسو با جريان جهاني آن، در ايران نيز با عنايت به وجود ادبيات غني فارسي، اين ظرفيت را دارد كه بيشتر بدان توجه شود. با اين رويكرد، آثار عرفاني و خاصه منظومه‏ هاي عطار يكي از بسترهاي مطلوب اقتباس است. پرسش پژوهش اين است كه وجود و تعدد چه عناصري در حكايتي مانند «سرپاتك هندي» در الهي ‏نامه و نمونه ‏هاي مشابه، اين نوع از آثار را براي ساخت انيميشن اقتباسي مناسب مي‏ كند. قابليت­ هاي نمايشي اين اثر با روش توصيفي تحليلي بررسي مي‌شود. ظرفيت‏هايي مانند داستان و درونمايه ‏ي استاندارد و قابل گسترش، انواع گره ‎افكني و گره ‏گشايي داستاني، حضور شخصيت‏ هاي دوست‌داشتني و وجود ظرفيت پرداخت بيشتر آنها با تمركز بر توصيف و گفت ‏وگوي موجود در متن و بهره ‎مندي از نقاط بحران و اوج، كشمكش‏ هاي عمل‎ محور و تعليق‏ ساز و درنهايت قابليت خلق انواع صحنه‏ ها و موقعيت‎ هاي جذاب مناسب براي فضاي پويانمايي. مي­ توان ‎اين طور نتيجه گرفت كه اين حكايات و نمونه‏هاي مشابه آن در آثار عرفاني ادبيات كلاسيك فارسي، مي ‏توانند به‌مثابه چارچوب‏ هاي مناسبي براي ساخت انيميشن اقتباسي به روش وفادار و برداشت آزاد در نظر گرفته شوند.