خودكشي در فرهنگ ايراني : يك مطالعه ي مروري نظام مند

در حال حاضر يكي از اولويت هاي اصلي در روانشناسي، مفهوم سازي شيوه هاي اثرگذاري فرهنگ بر آسيب شناسي رواني است. اين پژوهش با هدف بررسي خودكشي در جامعه ي ايراني انجام گرفته و يك مطالعه ي مروري نظام مند است. نتايج اين مطالعه براساس مقالات چاپ شده در فاصله ي زماني 1382تا 1395، طي جست و جو در بانك هاي اطلاعاتي ايراني و خارجي از جمله SID،Noormags ، Springer، Google scholar و Science Direct و با استفاده از كليد واژه هاي خودكشي در ايران، شيوه و علل خودكشي ميان خرده فرهنگ هاي ايراني استخراج گرديدند. در نهايت 25 مقاله مورد تحليل و بررسي قرار گرفتند. يافته هاي پژوهش نشان داد كه برخلاف آمارهاي جهاني، اقدام به خودكشي در مردان ايراني بيشتر است. هم چنين ميزان شيوع، روش ها و علل خودكشي در خرده فرهنگ هاي ايراني متفاوت است. به طور كلي مي توان گفت كه مطالعات محدودي در خصوص فرهنگ و آسيب شناسي رواني در كشور ما صورت گرفته است. با توجه به اين كه درك بافت فرهنگي براي ارزيابي، تشخيص و مديريت باليني موثر اختلالات ضروري است، اميد است مقاله ي حاضر بتواند نقش فرهنگ در آسيب شناسي رواني را برجسته ساخته و زمينه اي براي مطالعات جامع فراهم سازد.