روابط ساختاري بين گرايش به كارآفريني سبز و نوآوري سبز با نقش ميانجي يادگيري زنجيره تأمين در شركت هاي كوچك و متوسط

هدف پژوهش حاضر، بررسي تأثير گرايش به كارآفريني سبز بر نوآوري بنيادي سبز و نوآوري تدريجي سبز از طريق متغير ميانجي يادگيري زنجيره تأمين بود. اين پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر روش، توصيفي همبستگي است كه درسال 1399 انجام گرفته است. جامعه آماري پژوهش را  شركت هاي كوچك و متوسط شهرك صنعتي جي اصفهان تشكيل مي دادند. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان و به روش تصادفي ساده تعيين گرديد. با در نظر گرفتن شهرك صنعتي جي اصفهان به عنوان جامعه آماري، 210 نفر از مديران ارشد به عنوان نمونه در نظر گرفته شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. روايي پرسشنامه با بهره گيري از روايي محتوايي و روايي سازه تأييد شد و پايايي آن با روش آلفاي كرونباخ تعيين گرديد. براي تجزيه و تحليل داده ها و آزمون فرضيه ها، از مدل يابي معادلات ساختاري به كمك نرم افزار7.4 MPLUS استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد كه گرايش به كارآفريني سبز بر يادگيري زنجيره تأمين، نوآوري بنيادي سبز و نوآوري تدريجي سبز تأثير مستقيم و معناداري دارد. همچنين يافته ها نشان داد كه تأثير يادگيري زنجيره تأمين بر نوآوري بنيادي سبز و نوآوري تدريجي سبز مثبت و معنادار مي باشد. علاوه بر اين، يافته ها حاكي از آن است كه گرايش به كارآفريني سبز بر نوآوري بنيادي سبز و نوآوري تدريجي سبز از طريق متغير ميانجي يادگيري زنجيره تأمين تأثيرگذار است.