انسان در سينماي پيتر واتكينز، پرسه‌ در كمون (پاريس 1871): تك‌نگاري

انسان مي‌تواند در موقعيت رسانه‌اي قرار بگيرد كه پديده‌ها با عبور از او معنا بيابند و به اين ترتيب به‌عنوان امر فرهنگي از سوي انسان‌هاي ديگر پذيرفته شوند. حذف انسان مي‌تواند به‌معناي از ميان بردن فرهنگ و معنا در ديدگاه «خود» و «ديگري» باشد، اما در جريان عمومي و غالب سينمايي، نقش رسانه‌اي انسان كم‌رنگ شده و او نه‌تنها رسانه حامل معنا نيست، بلكه تنها مصرف‌كننده‌اي بدون نظر محسوب مي‌شود؛ بنابراين در جريان صنعتي‌شده سينمايي مي‌توان توليدات را تا حد زيادي پديده‌هايي عليه فرهنگ انساني دانست تا پديده‌هايي فرهنگي؛ چراكه انسان در اين ميان نقشي فراموش‌شده يافته است و عملاً پديده‌ها تنها با او برخوردي مكانيكي دارند و در او به تبيين معنا نمي‌رسند. در مقابل اين‌گونه گرايش، نوعي سينماي مستقل نيز وجود دارد كه انسان و روابط هستي‌شناختي او را محور قرار مي‌دهد. پيتر واتكينز فيلم‌سازي است كه در ساختار، محتوا و روند توليد، به‌صورت آگاهانه انسان فرهنگي و فرهنگ‌ساز را وارد عرصه فيلم مي‌كند. در اين مقاله با نوعي روش مشاهده همراه با مشاركت كه واتكينز براي مخاطب خود درنظر گرفته است، به مطالعه موردي فيلم كمون پرداخته‌ايم. همچنين يك تك‌نگاري با پرسه‌زني انتزاعي در فيلم صورت گرفته است. نتايج نشان مي‌دهد، واتكينز با شكستن تك‌قالب (مونوفرم)، انسان را به‌عنوان معناساز فرهنگ در تمام جنبه‌هاي ساخت فيلم خود مدنظر قرار مي‌دهد. اين امر به‌كمك عواملي چون شكست سلسله‌مراتب فيلم‌سازي، دخالت‌دادن بازيگران در روند پژوهش و بداهه‌پردازي، ايجاد شناخت درباره عملكرد رسانه‌ها و سينما، پرورش تفكر انتقادي و نقش‌دهي به مخاطب از طريق ايجاد فضاي مطالعه و تفكر تحقق يافته است.