تحولات باروري در ايران بر مبناي نسبت توالي زنده‌ زايي، 95 - 1385

Fertility Changes in Iran based on Parity Progression Ratio, 2006-2016

تحولات باروري مهم‌ترين مسئله جمعيتي سال‌هاي اخير ايران بوده است كه منجر به ابلاغ سياست‌هاي جمعيتي شد كه درآن بر نقش همه ارگان‌هاي مرتبط با مسائل جمعيتي تاكيد شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسي روند باروري در سرشماري‌هاي سه دوره گذشته بر مبناي نسبت فزايندگي زنده‌زايي است. اين شاخص نسبت زناني را نشان مي دهد كه تعداد مشخصي فرزند داشته و فرزندان بعدي را مي‌خواهند. لذا اطلاعات مربوط به رتبه مواليد در ميان نمونه زنان همسردار 15 تا 49 ساله در نمونه دو درصدي سرشماري سال‌هاي 85 تا 95 كه معادل 983000 نفر هستند، مورد تحليل قرار گرفتند. نسبت توالي زنده‌زايي از بدون فرزند به يك (85 درصد) و از يك به دو فرزند (‌76درصد‌) تقريبا ثابت بوده اما از سه به چهار فرزند كاهش داشت (75 درصد به 61 درصد). باروري تجمعي از 3.2 در سال 85 به 5.2 در سال 1395 رسيد. درنتيجه فرزندآوري زنان متاهل در وضعيت قابل قبولي است، ليكن سياست‌هاي جمعيتي مبتني بر تقويت زيرساخت‌هاي اقتصادي، رفاهي مانند كاهش تورم و افزابش اشتغال و بهبود وضعيت مسكن منجر به افزايش ازدواج شده و در نهايت فرزندآوري را تقويت خواهد كرد.

Fertility changes have been the most important population issue in Iran in recent years, which led to the announcement of population policies, emphasizing the role of all organizations related to population issues .The purpose of this study is to investigate the fertility trend at the last three censuses based on the parity progression ratio. This indicator shows the proportion of women of a given parity who want more children. Therefore, the information about married women aged 15 to 49 in the 2% of the sample of the 2006 to 2016 census, which is equivalent to 983,000 persons, were analyzed. Parity progression ratios were almost constant from childless to one child (85%) and from one child to two children (76%) but decreased from three to four children (75% to 61%). The cumulative fertility increased from 2.3 in 2006 to 5.2 in 2016. As a result, the fertility of married women is acceptable but population policies based on strengthening economic and welfare infrastructure such as reducing inflation, increasing employment and improving housing will lead to increased marriage and ultimately enhance childbearing.