اثر زيرشكني در پائيز و دور آبياري بر عملكرد سيب زميني بهاره

سيب زميني به شرايط فيزيكي خاك حساس مي باشد. تراكم خاك، عملكرد سيب زميني را كاهش مي دهد و اثر منفي بر كيفيت سيب -زميني مي گذارد. امروزه به دليل استفاده زياد از ماشين هاي متعدد و سنگين در توليد سيب زميني، تراكم خاك تشديد شده است. سيب-زميني گياهي حساس به تراكم خاك مي باشد كه عملكرد آن تحت تاثير تراكم عمقي و لايه شخم محدود مي شود. سست كردن مكانيكي لايه متراكم خاك با وسايلي همچون زيرشكن به نظر مي رسد روشي مناسب براي افزايش طول ريشه و بهبود توانايي گياه براي دريافت رطوبت از لايه هاي زيرين خاك باشد. براي محصولي مانند سيب زميني كه به تنش رطوبتي حساس است، اين عامل مهمي است. در مطالعه اي اثر دو روش خاك ورزي شامل : 1- خاك ورزي مرسوم (شخم با گاواهن برگرداندار به عمق 25-20 سانتي متر + ديسك+ لولر) و 2- زيرشكن به عمق 40-35 سانتي متر + گاوآهن برگرداندار به عمق 25-20 سانتي متر + ديسك+ لولر) و سه دور آبياري شامل 3، 6 و 9 روز يكبار آبياري بعد از گلدهي در سيستم آبياري باراني بر عملكرد سيب زميني بررسي شد. نتايج نشان داد كه زيرشكني به-طور جزيي باعث كاهش مقاومت خاك در لايه هاي پايين تر از عمق 25 سانتي متر مي شود. زيرشكني تاثيري در بهبود عملكرد سيب زميني نداشت. آبياري با فاصله 3 روز نسبت به آبياري 6 و 9 روز يكبار، عملكرد سيب زميني را افزايش داد. مي توان نتيجه گرفت كه در محصولات آبي همچون سيب زميني كه آب مورد نياز در فواصل كم در اختيار گياه قرار مي گيرد نيازي به خاك ورزي در عمق بيش از لايه سطحي 25-20 سانتي متر نيست.