استراتژي‌هاي بخشي و رژيم‌هاي ژئوپليتيكي، ژئواكونوميكي و ژئوكالچري آمريكا در نظم‌سازي جهاني و منطقه‌اي

نظم بين‌الملل موجود در درجه نخست، نتيجه انباشت پيامدهاي سه تحول اساسي در قرن اخير است. جنگ جهاني اول منجر به كاهش سهم اروپا از توزيع جهاني قدرت شده و آمريكا را به هسته سياسي نظم بين‌الملل انتقال داد. جنگ جهاني دوم، منجر به تحولي پارادايميك در هسته اصلي قدرت در نظام بين‌الملل گرديد كه تحت تاثير آن، غرب و شرق اروپا به جايگاه قدرت‌هاي شبه‌پيراموني براي ابرقدرت‌هاي آمريكا و شوروي تنزل يافتند. درنهايت نيز فروپاشي شوروي، سومين تحولي بود كه موقعيت آمريكا را به عنوان يك ابرقدرت در پايان قرن بيستم تثبيت كرد.در مقابل، با گذشت دو دهه از قرن 21، نشانه‌هايي از ظهور قدرت‌هاي جديد و تغيير در موقعيت برتر آمريكا بروز كرده كه واكنش اين كشور را در پي داشته است. در اين چارچوب، اين پرسش اساسي مطرح مي‌شود كه راهبرد آمريكا براي مواجهه با فرايند گذار جهاني قدرت در نظم بين‌الملل چيست؟ در پاسخ به اين مسئله، اين فرضيه مطرح گرديده كه آمريكا با كاربست 3 استراتژي بخشي شامل نوانزواگرايي، درگيري گزينشي و امنيت مشاركتي با هدف زمان‌مندسازي فرايند انتقال قدرت؛ در كنار تاسيس و تثبيت رژيم‌هاي بين‌المللي در سه حوزه ژئوپليتيكي،ژئواكونوميكي و ژئوكالچري؛ و همچنين بهره‌گيري از ابزارهاي تحريمي در تلاش براي نظم‌سازي جهاني مي‌باشد.