الگوي پيش‌بيني تكانشگري: نقش ابعاد كمال‌گرايي و راهبردهاي مقابله‌اي

تكانشگري به‌عنوان سازه‌اي مرتبط با عوامل خطر در نظاميان داراي اهميت ويژه‌اي است تا با پيش‌بيني ابعاد آن بتوان از خطراتي نظير خودكشي، اعتياد، بدرفتاري‌ها و پرخاشگري جلوگيري كرد. پژوهش حاضر باهدف پيش‌بيني الگوي تكانشگري نظاميان با استفاده از ابعاد كمال‌گرايي و راهبردهاي مقابله‌اي آن‌ها صورت مي‌گيرد. اين پژوهش به روش توصيفي، از نوع همبستگي و به‌صورت پيمايشي انجام گرفت. جامعه آماري شامل كليه نظاميان مشغول به خدمت در سه پادگان مستقر در شيراز و حجم نمونه 145 نفر بودند كه به‌صورت خوشه‌اي و تصادفي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي تكانشگري بارات (1997)، كمال‌گرايي هيل (2004) و راهبردهاي مقابله‌اي لازاروس و فولكمن (1984) بود و داده‌ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون گام‌به‌گام تحليل شدند. مؤلفه‌هاي نظم‌ و سازمان‌دهي و فرارو اجتناب از متغيرهاي تأثيرگذار در پيش‌بيني تكانشگري بودند بر اساس يافته‌ها‌ي اين مطالعه سطح متوسطي از واريانس تكانشگري توجهي نظاميان توسط متغيرهاي نظم و سازماندهي، تمركز بر اشتباهات، فرار و اجتناب، مشكل‌گشايي و همچنين 34 درصد از واريانس مشترك تكانشگري حركتي نيز توسط متغيرهاي مشكل‌گشايي، فرار و اجتناب، ادراك فشار، نظم و سازماندهي و درنهايت 49 درصد از واريانس مشترك تكانشگري بي‌برنامگي توسط متغيرهاي نظم و سازماندهي، ادراك فشار، هدفمندي، رويارويي، فرا و اجتناب و مسئوليت‌پذيري تبيين مي‌شود. نتايج پژوهش حاضر، ضرورت بازشناسي نقش ابعاد مختلف كمال‌گرايي و راهبردهاي مقابله‌اي را در پيش‌بيني تكانشگري نظاميان مورد تأكيد قرار مي‌دهد.