تاثير عوامل فردي و خانوادگي بر پياده‌روي دانش‌آموزان دبستان (نمونه موردي: 18 مدرسه دبستاني شهر شيراز)

پيادهروي بين مدرسه و خانه فرصت مناسبي است تا دانشآموزان به سطح توصيه شده از فعاليت فيزيكي در طول روز دستيابند. هدف اين پژوهش، بررسي تاثير عوامل فردي و خانوادگي بر پيادهروي دانشآموزان دبستاني به مدرسه است. دانش آموزان مورد مطالعه (1503 نفر) به صورت تصادفي از 18 مدرسه دبستاني شهر شيراز انتخاب شدهاند. پرسشنامهاي شامل شيوه سفر دانشآموز، خصوصيتهاي فردي آنها (سن وجنسيت)، خصوصيات خانوادگي (شغل و تحصيلات والدين، درآمد خانوار و...) و همچنين فاصله زماني درك شده توسط والدين آنها تكميل گرديده و با استفاده از مدل رگرسيون لجستيك باينري مورد بررسي قرار گرفتهاست. يافتهها نشانداد دختران نسبت به پسران تمايل كمتري به پيادهروي دارند. علاوه براين افزايش سطح تحصيلات پدر موجب كاهش پيادهروي در بين دانشآموزان ميشود. همچنين، افزايش تعداد فرزندان در خانه، داشتن سفرهاي روزانه فعال توسط مادران، بهبود درك والدين از كيفيت معابر موجب افزايش پيادهروي دانشآموزان به مدرسه ميشود. در اين بين مالكيت خودرو، تعداد افراد داراي گواهينامه رانندگي، درآمد خانوار، درك والدين از احتمال وقوع حوادث ترافيكي و فاصله زماني درك شده بين مدرسه و خانه رابطه غير مستقيمي با پيادهروي دانشآموزان داشتند. مطالعه حاضر شواهد مهمي در خصوص اهميت عوامل فردي و خانوادگي دانشآموز بر پيادهروي آنها براي برنامهريزان و سياستگذاران شهري فراهم ميكند. يك نتيجه مهم اين است كه ميتوان با تغيير در الگوي سفرهاي روزانه مادر از وسايل نقليه به سمت سفرهاي فعال، احتمال پيادهروي دانشآموزان را افزايش داد.