بررسي ارتباط بدبيني سازماني و فرسودگي شغلي با نقش ميانجي سكوت سازماني در بين ناجيان غريق استخرهاي شهرداري شهر تهران

مقدمه: پيچيدگي شرايط كاري در سازمان ها از جمله عدم اعتماد كاركنان، شرايط كاري پر چالش توأم با احساس منفي منجر به حس نااميدي در سازمان ها شده است كه خود مي تواند ناشي از شرايط پيرامون جامعه و نيز جو سازماني باشد. مقاله حاضر، با هدف بررسي ارتباط بدبيني سازماني و فرسودگي شغلي با نقش ميانجي سكوت سازماني در بين ناجيان غريق استخرهاي شهرداري شهر تهران پرداخته است. روش: روش تحقيق علّي و از نظر هدف كاربردي مي باشد و براي جمع‌آوري داده‌هاي تحقيق از رويكرد پيمايشي استفاده شد. ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه بدبيني سازماني كالاگان (2009)، پرسشنامه سكوت سازماني دينه و همكاران (۲۰۰۳) و پرسشنامه فرسودگي شغلي ماسلاچ (۱۹۸۵) بود. جامعه آماري اين تحقيق ناجيان غريق فعال در استخرهاي شهرداري شهر تهران به تعداد 436 نفر بود. روش نمونه‌گيري، تصادفي ساده به كار گرفته شد. جهت تجزيه‌وتحليل داده ها از آمار توصيفي و استنباطي استفاده گرديد و براي مدل سازي معادلات ساختاري از نرم‌افزار ليزرل نسخه 8/8 استفاده شد. يافته ها: نتايج تحقيق نشان داد بدبيني سازماني از طريق سكوت سازماني بر فرسودگي شغلي در بين ناجيان غريق استخرهاي شهرداري تهران اثرگذار بود كه ميزان اين تأثير برابر 56/0 بود (96/4 =z ، 01/0 ge; rho;). به نظر مي رسد بدبيني ناجيان غريق به دليل نقش كمتر در تصميم گيري و داشتن اطلاعات اندك در سازمان باعث مي شود آنان از طريق سكوت واكنش نشان داده و پيامد چنين سكوتي، منجر به فرسودگي شغلي شود. نتيجه گيري: در نتيجه نگرش ناجيان غريق نسبت به محل كار خود مي تواند به‌صورت منفي توأم با احساسات ناخوشايند، درماندگي و خشم همراه شود كه به‌صورت جدي عملكرد اين افراد را تحت تأثير قرار مي دهد، در اين راستا پيشنهاد مي شود مديريت سازماني در كنار پر رنگ شدن حضور و نقش ناجيان غريق در جريان فرايندهاي تصميم گيري و شفافيت سازماني، بتواند فرسودگي در حرفه حساس نجات‌غريق را كاهش دهد.